மரணவனம்

•••


மனித உள்ளுணர்வின் எதிரி என்பது பரிபூரண அமைதியே. என்றாவது உள்ளுணர்வு அமைதி காத்திருக்கிறதா? என்னுடைய உள்ளுணர்வு என் செயல்களின் மீது கடுமையான விமர்சனங்களை வைக்கிறது . ஒரு கருணையற்ற விமர்சகன்.   நான் என்றெல்லாம் மாபெரும் அமைதியை உணர்கிறேனோ அப்போதெல்லாம் என்னை நானே சபித்துக்கொள்வேன் . பதிலுக்கு எனக்குள்ளிருந்து எனக்கு ஒரு குரல் கேட்கும்.


                            •••


புகைப்படங்கள் மீது எப்போதுமே ஒரு வெறுப்பு இருந்துகொண்டே இருக்கிறது, புகைப்படம் எடுக்கப்படும்போது ஏதோ ஒரு காரணம் தெரியாத பயம் சூழ்கிறது. ஏனென்றே தெரியவில்லை. புகைப்படத்தை எரிக்கலாம், நன்றாக எரியக்கூடியதுதான். ஒரு ஐந்து நிமிட சந்தோஷம். இனி எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்ற ஒர் ஆசுவாசம். ஆனால் மறுபடியும் , நாய் வாலை நிமிர்த்த முடியாது என்பார்களே அந்த கதைதான். எரித்தபின்னர் இன்னும் வலுவாக அவை மாறிவிட்டதுபோல தோன்றுகின்றன, சில வினாடிகளுக்கு பால்யம், காதல், திரும்பவேதிரும்பாத தருணங்கள் என நிறைந்திருக்கும் ஒர் உலகத்திற்குள் உலவவிட்டுவிட்டு மறுபடியும் யதார்த்தத்திற்கு வலுக்கட்டாயமாக அனுப்பப்படுவதெல்லாம்…

•••

விவரணைகளை தனக்குள் சிறிதுசிறிதாக சேர்த்துக்கொண்டே நாள்தோறும் வளரக்கூடிய கனவு ஒன்றை கண்டிருக்கிறேன். அதில் நான்தான். ஒரு குகையின் வாசலில் நின்றுகொண்டிருந்தேன். முகத்தில் செதுக்கப்பட்டது போன்ற பயத்தின் ரேகைகள். இது முதலில் கண்டது. அந்நாள் முழுவதும் ஒரு பேய் போல பீடித்திருந்தது இந்த படிமம்.  ஒருவேளை இப்போது இருப்பதே ஒரு குகைக்குள்தானா என எண்ணிக்கொண்டிருந்ததை இன்னும் என்னால் நினைவுகொள்ள முடிகிறது. அதற்கு அடுத்தநாள் குகையின் பயங்கரமான இருட்டை பார்க்கமுடிந்தது. வானத்தை பார்த்து பிரார்த்தனை செய்துகொள்வது போல ஒரு பாவனையை ஏற்று நான் நின்றுகொண்டிருந்தேன். இதில் தெளிவான முகம் எனக்கு இருந்தது. இந்த கனவில் படிக்கட்டில் ஏறுவதுபோல படிப்படியாகவே இவ்விறுதிக் காட்சிக்கு வந்துசேரவும் சரியாக விழிப்பு தட்டியிருந்தது. மூன்றாவது நாள் கனவில், படிப்படியாக இரண்டாவது நாள் கனவில் நிகழ்ந்தவைகளை கடந்துவந்து அக்குகைக்குள் நுழைந்தேன். என் முகத்தை என் கையால் தொட முயன்று ஒரு இலையை தொடுவதுபோல இருட்டை தீண்டும் காட்சி. இருட்டின் இலைகள். அதிர்ச்சியால் உடனே விழித்திருந்தேன். வியர்வை …

•••


இரவு இரவில் மட்டுமல்ல. பகலை தோண்டினால் கூட இரவுதான். ஏன் எவ்வேளையை தோண்டினாலும் இரவுதான். மத்தியானத்தை இரண்டாக பிளந்தால் அதில் சந்தேகமேயில்லாமல் ஒரு பகுதி இரவு. எல்லா வேளைகளுக்குள்ளும் புலனால் உணர முடியாதளவுக்கு இரவின் நிழல் அலைந்து கொண்டிருக்கிறது. அதை தொட்டுவிட்டால் போதும் அது அழைத்து சென்றுவிடுகிறது இரவின் முடிவின்மைக்கு. எனக்குள் பார்த்தேன். இப்படி ஒரு காட்சி. ஒரு இரவின் தலையில் இருந்து மேல்நோக்கியபடி இன்னொரு உடல் முளைத்திருந்து. ஒன்று முன்னோக்கி நடக்க இன்னொன்று பின்னோக்கி செல்கிறது. இப்படியாக கணக்கிடமுடியாத அளவுக்கு இரவுகள் உள்ளேயிருந்தன.


                                 •••


சுயம் ஒரு சுழற்பாதை. என்னை அழித்துக்கொள்ள பழகிக்கொண்டிருக்கிறேன். என் பங்குக்கு இப்படித்தான் இவ்வுலகை என்னால் அழிக்க முடிகிறது.


                                •••


ஒவ்வொருவருக்கும் தனக்கு மட்டுமே தெரிந்த குரல் ஒன்று இருக்கிறது . இருட்டாலான ஒரு குரல். நாம் மரணிக்கிற வரை அக்குரலின் கரம் எங்கோயிருந்தபடி நம்மை கண்காணித்துக் கொண்டிருக்கிறது. வெளிச்சத்தை நோக்கி முன்னேறுகையில…

•••


நரகத்தை வரைந்தவனின் கற்பனை ஆற்றல் வியப்பூட்டுகிறது, ஒரு மனம் தன்னை தானே நரகத்திற்க்குள் செலுத்திக்கொள்வது எவ்வளவு விந்தையாக இருக்கிறது, உலகத்தில் சொர்க்கம் வேண்டுமானால் இல்லாமலிருக்கலாம். இல்லையில்லை, தோன்றி தோன்றி மறைவதாக அது இருக்கும். தற்காலிகத்தின் கனவு. ஆனால் நரகம் இருக்கிறது, நான் மதங்களின் பின்னணியிலோ தொன்மங்களின் நினைவுகளிலோ  நின்றுகொண்டு இதைச்சொல்லவில்லை. நான் நிற்பது வாழ்க்கையின் பின்னணியில். ஒர் உணர்வார்த்தமான தன்மை. நர+அகம் அல்லவா? நரகம் என்பது என்ன? நாம்தான் நரகம், நம்முடைய உடல்தான் நரகத்தின் நிலம், நம்முடைய எண்ணங்களே தண்டனைகள். சுயமாக செயல்படுகிற நரகம் நம்முடன் இருப்பதாலேயே காலத்தின் அழுத்தத்தையும் மீறி நாம் எஞ்சியிருக்கிறோம். எஞ்சியிருக்கிறோம் என்பதைவிட தப்பித்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பது பொருத்தமாகயிருக்கிறது.


                             •••


சிலநேரங்களில் பெயர்களால் அணியப்பட்டிருக்கும் ஆடைகளே நாம் என்றும் தோன்றுகிறது. இவ்வுலகில் மொத்தம் எத்தனை பெயர்கள் இருக்கும்? பெயரில்லாமல் எதுவும் இருக்கிறதா? ஏன் நொடிகளுக்கு கூட பெயரிட தொடங்கிவிட்டோம…

ஒருவேளை எனக்கு கடவுளின் பதவி தரப்பட்டால் வானமெங்கும் தூக்கு மேடைகளை எழுப்பி காரணங்களை தூக்கிலிடுவேன்.
                                  •••


காரணங்களே எங்கு பார்த்தாலும் உலவுகின்றன. சிறுமியொருத்தி சாலை விபத்தில் மரணமடைவதற்கு மட்டுமே இப்புவனத்தில் ஏறத்தாழ பத்தாயிரத்திற்கு மேற்பட்ட காரணங்கள் இருக்கும்போது ஒவ்வொரு இருப்பவைகளுக்கும் இல்லாதவைகளுக்கும் என கணக்கிட்டால் அது இப்பிரபஞ்சத்தின் கொள்ளளவையும் தாண்டி போய்விடும். நமக்காகத்தான் இப்பிரபஞ்சம் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. காரணங்கள் வாழ்வதற்காகவல்ல.


                                      •••


புற்றுநோய் கட்டி போல காரணங்களே விளைவுகளாக வளருகின்றன. விளைவுகள் எண்ணற்ற காரணங்களை தோற்றுவிக்கின்றன. அவை எண்ணற்ற விளைவுகளை உருவாக்குகின்றன. இது முடிவிலா தொடர்ச்சியாக உள்ளது. காரணங்களின் தேவையின்றி ஒரு செயலை செய்யமுடியுமென்றால்  அதில் என் ஆன்மா தொடங்கி நிழல் வரை பூரணமாக ஈடுபடுத்திக் கொள்ளவிரும்புவேன் .


                                   •••


காரணங்களின் மோதலாலானது வரலாறு. ஒன்று இன்னொன்றுடன் மோதுகிறது. எளியது அடிச்சுவடற்று போகிறது. யாராவது கண்டிருக்கிறீர்கள…

எங்கேயிருந்து இவ்வளவு பதற்றம் வந்ததென தெரியவில்லை
உக்கிரமான பதற்றத்தில்
பயங்கரமாய் துடிக்கிறது இதயம்
நாவறண்டு போய் தொண்டைக்குமிழடைக்கிறது
எண்ண முடியா எண்ணங்களையெல்லாம் எண்ணிப்பார்க்கிறது மனது
வெடவெடக்கின்றன கைகளும் கால்களும்
மண்டை சூடேறி வியர்வையில் நனைகிறது நெற்றி
ஏறத்தாழ கண்களில் ததும்பி நிற்கிறது கண்ணீர்
செல்போனில் மற்றொரு குறுஞ்செய்தி:
“நான் சும்மா சொன்னேன். உண்மையென்று நினைத்துவிட்டாயா?”

சாலையோரம் நடந்து கொண்டிருந்தேன்
என்னூர் ஏன் இப்படி
இல்லையென
யோசித்துக்கொண்டே அடிமேல் அடிவைத்து கவனமாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தேன்
சதா சிரிப்பு பூக்கும் மாநிற முகம் கொண்ட சிறுமி
ரோஜா பதியன்களுக்கு புனல் சொரிந்து கொண்டிருந்தாள்
அவ்வீட்டு முற்றத்தில்
மின்னல்வெட்டாய் நான் பிறப்பதற்கு முன் எனை குறித்து
என் தாய் நினைத்த கற்பனை உருவம் இவள் தானென்று
உறுதியாய் நினைத்துக் கொண்டேன்

என் நிழலை பாதாள அரக்கிகள்
உண்டுவிடுவார்களோயென்ற
அச்சத்தில்
தவறிவிழுந்த சில்லறையை எடுப்பதுபோல நடித்து
நிழலை எடுத்து
பையில் போட்டுக்கொள்கிறேன்

ஒருமாதத்திற்கு பிறகு
மறுபடியும்
சிமெண்ட் கல்
சாம்பல் நிற பூனையாகிவிட்டது
ஒரு சிமெண்ட் கல்
மதில்மேலேறி மியாவ் மியாவ் என்றவாறு ஓடுவதை கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்

முடிவில்லாத கவிதை


புத்தம் புதிய அருங்காட்சியகத்தின் உள்ளே
ஒரு பழைய வழிபாட்டுத் தலம்.
அவ்வழிபாட்டுத் தலத்தின் உள்ளே
நான்.
எனக்கு உள்ளே
என்னுடைய இதயம்.
என் இதயத்தின் உள்ளே
ஒரு அருங்காட்சியகம்.
அந்த அருங்காட்சியகத்தின் உள்ளே
ஒரு வழிபாட்டுத் தலம்,
அதற்கு உள்ளே
நான்,
எனக்கு உள்ளே
என்னுடைய இதயம்,
என் இதயத்தின் உள்ளே
ஒரு அருங்காட்சியகம்



யாரும் என் மீது நம்பிக்கை வைப்பதில்லை


யாரும் என் மீது நம்பிக்கை
வைப்பதில்லை.
மற்றவர்களின் கனவுகள் என் முன்பு மூடிக்கொள்கின்றன:
நான் அவற்றில் இல்லை.
அறையிலிருக்கும் குரல் கூட ஒட்டடை போன்ற தனிமையின் குறியீடுதான்.
உடலின் தனிமையில் மேலும் சில உடல்களுக்கு அறைகள் உள்ளன
இப்போது அவர்கள் அலமாரியிலிருந்து தங்களுக்குரிய நேசத்தை  அது காலியாகும் வரை எடுக்கின்றனர்.
புறவெளி தொடங்குகிறது



காதலுக்கு பிறகு ஒரு நாய்


நீ என்னை விட்டு சென்றபிறகு
நான் ஒரு நாயை
என் மார்பின் மீதும் அடிவயிற்றின் மீதும் முகரச் செய்வேன். இது அதன் மூக்கை நிறைத்திருக்கும்
மேலும் உன்னை தேடச் சொல்லி அதை அனுப்புவேன்
நான் நம்புகிறேன் அது உன் காதலனின் விரைப்பையை பிய்த்து அவனுடைய ஆண்குறியை கடிக்குமென்று
அல்லது குறைந்தபட்சம்
அவனது பற்களு…

குளத்தின் மீது பிரதிபலிக்கும் மரத்தின் மீது கல்லெறிகிறாள் கல்லேதும் விழாமலே கல் விழுந்ததை போல குளம் சலனமடைகிறது மரமோ அசைவற்ற குளம் போல நிற்கிறது கிளைவிரித்து வந்தமர்ந்த காக்கைகள் வெயில் உலர்த்திக்கொண்டு வழக்கம்போல பழங்களை கொத்தி சென்றன குளத்திலிருந்து இலைகள் சில உதிர்ந்து மரத்தின் மீது மிதந்தன அப்போது கூட அவளெறிந்த கல் திரும்பவில்லை

அசிரத்தையாய் ஏராளயிலைகள்
உதிர்கின்றன

ரெக்கார்டரிலிருந்து குயில் கூவும்
சப்தம் புறப்படுகிறது

மிக அமைதியாக மதில் மேல்
அமர்ந்திருக்கிறது குருவி

மூன்று வீடுகளின் மூன்று வாசலிலும்
மூன்று நாய்க்குட்டிகள் நிற்கின்றன

ஒரு அருவி நிலவிலிருந்து வழிகிறது

தூரத்தெரியும் மலை என்னோடு
ஏதோ பேசுகிறது

தற்சாவின் தேவனே தயவுசெய்து எனை இன்றுமட்டும்
சாக விடாதீர்கள்

தனக்கு மனநோய் இருக்கிறதென தெரிந்து கொண்ட
அவன் மகிழ்ச்சியில் குதிக்கிறான்
கண்களில் இருந்து மங்கலாக காட்சி தரும் உலகம்
தன் தோகையை விரிக்கிறது
புத்திக்குள் இருபது வருட நீள தூக்கு கயிறு
நாய் வாலென அசைகிறது
நிழலிலிருந்து ஒரு நிழல் முளைத்து கத்தியெடுத்து குத்துகிறது
பார்க்கும் கண்ணாடியிலிருந்து உருவம் இடிந்து தரைமட்டமாகிறது
அவனுடைய தனியறையின் சுவர்கள் தனக்கு தானே பேசிக்கொள்ள தொடங்குகின்றன
அவன் கனவிலிருந்து அவன் தூக்கம் எழுந்து அவனை வதைக்கிறது
ஆனாலும் அவன் மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக்குதிக்கிறான்
கூடவே
ஒரு சிறுமியைப் போல மனநோயும் துள்ளிக்குதிக்கிறது

1

கொடிய கோடையிரவுகளில் ப்ளேடுகளின் மனநிலை மற்றொன்றாக இருக்கிறது
கைநரம்புகளை ஸ்பரிசித்த
அந்த ப்ளேடு பைத்தியம் பிடித்து இப்போது அனைத்தையும் கிழித்துக் கொண்டிருக்கிறது
அர்த்தம், அன்பு யென யெதையும் அந்த ப்ளேடு விட்டுவைக்கவில்லை


2

ஒரு வேதாந்தியிடம்
பேசியபோதுதான் ப்ளேடுகளுக்கு பிறவியிலே கண் தெரியாது யென்ற உண்மையை தெரிந்துகொண்டான்
அப்போது சிரிக்க தொடங்கியவன்
சிரிப்பை யெப்படி நிறுத்துவதென்று மறந்து போய் இன்று வரை சிரித்துக் கொண்டிருக்கிறான்


3

அவன் நினைவுகளின் தண்டவாளங்களில்
ஒரு ரயில் போல்
ஒரு ப்ளேடு புகைவிட்டபடி போய்க்கொண்டிருந்தது
ஸ்டேஷன்களை மறந்த அந்த ரயில்
அவன் கழுத்திற்கு திடீரென தாவியது
அதன்பிறகுதான் அங்கு சிவப்பாய் ஒரு பெருமழை பொழிந்தது


4

ப்ளேடுகளின் மொழி புரியத் தொடங்கியபோது
அவன்
மெல்ல மெல்ல
உலகத்துடன் உரையாடுவதை நிறுத்த தொடங்கியிருந்தான்
உதிர்ந்த சருகை மீண்டும் பச்சையாக்க தொடங்கியிருந்தன மரணத்தின் மரங்கள்


0000

1
ஒரு தனித்தனியான ஆள் என்ன செய்வான்
தனியாக இருப்பான்
மேலும் தனியாக இருப்பான்
பின்பு தனித்தனியாக தன்னை உடைத்துப் போடுவான்
கடைசியிலும் தனியாக இருப்பான்
ஒரு நீர்த்துளி மெல்லச் சிரிக்கும்
இன்னொரு சிலந்திப்பூச்சியோ
அவனை சுற்றி வலைபின்னும்
மழைத்துளியின் கழுத்தில் கயிற்றை கட்டியிழுப்பதாக கனவு வரும்
அதற்குபிறகும் அவன் தனியாக இருப்பான்
2
அவனுடைய கண்ணீர் அனைத்தும் உப்பாயிற்று
அந்த உப்பை கொண்டு அவன் ஒரு மண்வெட்டி செய்தான்
அம்மண்வெட்டியை எடுத்துக்கொண்டு ஒரு கொடிய இரவில் தன்னைத்தானே
தோண்டத் தொடங்கினான்
அவனுக்கு பல இரவுகளுக்கு பிறகு ஒரு புதையல் கிடைத்தது:
இன்னும் நூறு மண்வெட்டி செய்யும் அளவுக்கு உப்பு
3
வெட்டவெளியில் தன்னைத்தானே எழுப்பிக் கொள்கிறது ஒரு கோவில்
காற்றில் ஒரு கோபுரம்
நீரால் ஒரு பிரகாரம்
சந்தேகமேயில்லை கோவில் கட்டப்பட்டாயிற்று
அங்கே அவனை
சிலையாக நிறுவுகிறது வாழ்க்கை
கறுப்பு மழை பொழிய
அந்தம் வந்து நடையை சாத்துகிறது
இனி
கோவில் வேகமாக பாழடையும்
அவனுடைய சிலை வெடித்து உடையும்
எதுவும் புரியாது வெளவால்களுக்கு 
4
இறுதியாய் எதிலுமே இருட்டையே அவன் தேர்கிறான்
இருட்டும் மனமும் ஒன்றுதான் என்ற…

(1)
ஒருவேளை மலைகள் குளிரில் நடுங்கினால் அவை எவற்றை போர்த்திக் கொள்ளும் ?
ஒருவேளை ஆகாயம் நிர்வாணமாய் போனால் அவை எவற்றை உடுத்தும் ?
ஒருவேளை இறைவனுடைய  மனிதன் உலகத்தின் மகிழ்ச்சியில் நாட்டமுள்ளவனாய் போனால் எங்கே நான் படிமத்தை தேடுவது,
ஓ குகைகளின் இறைவா
-அல்லாமா பிரபு (Allma Prabhu)
                              (2)
நான் நாள்தோறும்
நிலவைப் போல வளர்ந்துவந்தேன்
நாக லோகத்தை சேர்ந்த அனைத்தையும் உண்ணும் ராகு என்னை விழுங்கினான்
இன்று என்னுடல் கிரகணத்தில் இருக்கிறது
எப்போது எனக்கு விடுதலை ஓ சந்திக்கும் இரண்டு நதிகளின் இறைவனே ?
- பசவன்னா (Basavanna)
                      (3)
மாயை நிழல் போல உடலுக்கு இடையூறு விளைவிக்கிறது
வாழ்க்கைக்கு இதயம் போல
இதயத்திற்கு நினைவு போல
நினைவுக்கு விழிப்புணர்வு போல
இடையூறு விளைவிக்கிறது
கோல் உயர்கையில், மாயை உலகை மேய்க்கிறது
மல்லிகை பூவைப் போல தூய்மையாக இருப்பவனே
உன் மாயையை யாராலும் மிஞ்ச முடியாது
- அக்கா மகாதேவி (Mahadeviyakka )
                          (4)
எங்கெல்லாம் தண்ணீரை காண்கின்றனரோ
அங்கெல்லாம் அவர்கள் மூழ்குகின்றனர்
காணும…

வல்லூறு ஒன்று என் பாதங்களை கொத்திக்கொண்டிருந்தது. அது ஏற்கனவே என் பூட்ஸை கிழித்து காலுறைகளை கந்தலாக்கிவிட்டது. இப்போது என் பாதங்களை கொத்திக் கொண்டிருக்கிறது. மீண்டும் மீண்டும் என் பாதங்களை அது கொத்தியது. ஓய்வின்றி அப்பறவை என்னை பலமுறை வட்டமிட்டது. பின்னர் திரும்பவும் அதனுடைய வேலையை தொடர்ந்தது. அவ்விடத்தை கடந்துசென்றுகொண்டிருந்த ஒருவர் இதை நின்று கவனித்தார். பின்னர், இந்த வல்லூறால் ஏன் துன்பப்படுகிறீர்கள் எனக் கேட்டார்.


"எனக்கு உதவிசெய்ய யாருமில்லை" என்றேன். "என்னை அது தாக்கத் தொடங்கியபோது, அதை விரட்ட முயற்சி செய்தேன் , குரல்வளையை நெரிக்கக்கூட முயன்றேன் ஆனால் இம்மிருகங்கள் மிக வலிமையானவை. இது என் முகத்தையே கொத்தப் பார்த்தது. யோசித்துப்பார்த்தேன், என் பாதங்களை தியாகம் செய்துவிடலாம் என்று முடிவெடுத்தேன். இப்போது ஏறக்குறைய அவற்றை துண்டுத்துண்டாக கிழித்துவிட்டது."


"உங்களை நீங்களே இப்படி சித்ரவதை செய்ய அனுமதிப்பது விந்தையாக இருக்கிறது" என்றார். "ஒரு தோட்டா போதும் வல்லூறின் கதை முடிந்துவிடுமே"


"உண்மையாகவா?" என்றேன். "மேலும் உங்களால் அதை…

1
இரண்டு மரத்திற்கு முன்னால் இரண்டு மரங்கள்
இரண்டு மரத்திற்கு பின்னாலும் இரண்டு மரங்கள்
ஓ நீர் நாட்டியமாடும் வெறுமையின் அரசனே முன்னாலும் பின்னாலும் முன்னாலும் பின்னாலும் தான்
நீ அறிவாய் தானே
2
புலப்படவில்லை
அசைவில்லை
சப்தமுமில்லை
நிறமுமில்லை
அர்த்தமுமில்லை
வடிவமுமில்லை
ஓ நீர் நாட்டியமாடும் வெறுமையின் அரசனே
அங்கே வெறுமையுமில்லை எதுவுமில்லை
நீ அறிவாய் தானே
3
ஓவ்வொன்றும் ஓவ்வொன்றை மறைக்கிறது
அதே ஓவ்வொன்றும் ஓவ்வொன்றை காட்டுகிறது
மறைந்திருப்பதில் விதையை நட்டு
புலப்படுவதில் கனி பறித்து
செல்லும் ஓ நீர் நாட்டியமாடும் வெறுமையின் அரசனே ஓவ்வொன்றுக்கும் ஓவ்வொன்றுக்கும் இடையே ஒன்றுமே இல்லையெனும்
கணமும் உண்டு
நீ அறிவாய் தானே
4
தன்னைத் தானே எரித்துக் கொண்டே பரவும் நெருப்புக்கு உடலில்லை
வீழ்வை நோக்கி கூட்டமாய் பாயும் நீருக்கு உடலில்லை
கரைந்துக்கொண்டே நகரும் மேகங்களுக்கு உடலில்லை
தன்னைத்தானே புதைத்துக்கொண்டே தகிக்கும் நிலத்திற்கு உடலில்லை
இலைகளின் நிழலை அசைக்கும் காற்றுக்கு உடலில்லை
ஓ நீர் நாட்டியமாடும் வெறுமையின் அரசனே இறந்துபோன பின் மரணத்தின் உடலுக்கே உடலில்லை
நீ அறிவாய் தானே
5
அதற்கு உருவமிருக்கிறது
அந்த உருவத்திற்கு…

1. பூனைகளின் தாக்குதல்

இரவில் அவனை பூனையின் இருமல் எழுப்பிவிட்டது.
படுக்கையிலிருந்து புரண்டெழுந்து,
தன்னுடைய மேலங்கியை அணிந்துகொண்டான் ஏனென்றால் குளிராகயிருந்தது.
தன்னுடைய காலணியை மாட்டிக்கொண்டான் ஏனென்றால் வெறுங்காலுடனிருந்தான்.
மெதுவாக சன்னலை நோக்கி முன்னேறி
திரைச்சீலையை விலக்கி வெறித்துப்பார்த்தான்.
கீழே தெருவில்,
குடியரசு சதுக்கம் வரை
ஆயிரக்கணக்கான ஒளிரும் தீப்பந்தங்கள்
ஆயிரமாயிரம் பூனைகள்
ஆயிரமாயிரம் உயர்ந்த வால்கள்
பொறுமையாக
திரைச்சீலையை மூடி
தனது வெதுவெதுப்பான படுக்கைக்கு திரும்பினான்.
பின்பு கொட்டாவி விட்டபடி முணுமுணுத்தான்:
  பூனைகளின் தாக்குதல்
     - நோவிஸா டாடிக் ( THE ECCO ANTHOLOGY OF INTERNATIONAL POETRY)
••


2. குவார்ட்ஸ் கூழாங்கல்லின் கனவு


பூமிக்குள்ளிருந்து ஒரு கை தோன்றியது
கூழாங்கல்லை காற்றில் எறிந்தது
எங்கே அந்தக் கூழாங்கல்
அது மீண்டும் பூமிக்கு திரும்பவில்லை
சொர்க்கத்திற்கும் ஏறி போகவில்லை
அந்தக் கூழாங்கல்லுக்கு என்னவாயிற்று
உயரங்கள் அதை விழுங்கிவிட்டனவா
அல்லது பறவையாய் மாறிவிட்டதா
இதோ இருக்கிறது அந்தக் கூழாங்கல்
பிடிவாதத்துடன் அது தனக்குள்ளே தங்கிவிட்டது
சொர்க்க…