வே.நி.சூர்யா

நள்ளிரவுக்குப் பிந்தைய வாகனக் காப்பகத்தில்
கண்டதுங்கடியதும் விழித்தெழுகின்றன, சாவியின்றி மனிதரின்றி.
உரிமையாளர் அதிர்ச்சியின் பல்லிடுக்கில் தன்னுணர்விழக்கிறார்.
ஒளிரும் முகப்புவிளக்குகளுடன் சட்டெனப் புறப்படுகின்றன சகலமும்:
இருசக்கர வாகனங்களின் ஒரு கறுப்புப் படை
நெரிசல் வெளிக்குள் பெரும்புகைப்புயல்
அவ்வளவு உண்மையும் அடியோடு பிடுங்கப்படுமோ என்று
ஒருவரால் அலற மட்டுமே இயலும் இப்போது.
குளிர்பதனபெட்டியினுள் வைக்கப்பெற்ற தண்ணீர்ப் போத்தலென
கண்டவர்களெல்லாம் உறைய கூட்டம் மொத்தமாய் முன்னேறுகிறது
தன் மகனிடம் ஆளில்லாமல் வண்டி இயங்காதென்று வாதிட்டுகொண்டிருக்கும் தகப்பனை
நோக்கி.
ஈற்றில் வீட்டைச் சுற்றிவளைக்கின்றன அத்தனையும்.
அவரோ பேச்சை நிறுத்திவிட்டு
இவற்றைப் பார்க்கிறார் ஓர் உண்மை இன்னொரு உண்மையைக் காண்பது போல.
பல்லொளியாண்டுத் தொலைவு கண்டு வந்தவர்களென மெல்ல மெல்ல மீள்கிறார்கள்
உறைந்தவர்கள்.
பின் காற்றில் ஒரு ஹாரன் பேரலை:
அவருக்கு யாவும் சொல்லப்பட்டுவிட்டது.

மாலைவேளை.
மொட்டைமாடியில் நின்று கொண்டிருந்தேன்
அடர்த்தியான இலைத் தொகுதிகளுக்குள் ஒரு சிட்டுக்குருவி மறைவதைப் பார்த்ததும்
யாரிடமாவது பேசினால் நன்றாக இருக்குமெனத் தோன்றியது
அலைபேசியில் நண்பரை அழைத்தேன்
பதிலில்லை
மாலைவானின் கீழ் சற்றே காலாற நடந்தேன்
நேரம் சரியாக 06:56
இப்போது
காற்று எல்லாவற்றையும்
தொட்டுக் கொண்டிருக்கிறது
ஆங்காங்கே மின்மினிகள் தலைகாட்டத் துவங்குகின்றன
ரத்தத்தில் மது மட்டம் கூடுவது போல ஆகாசம்
அடர்ந்து அடர்ந்து
சாம்பல் நீலம், இளஞ்சிவப்பு என
கருநீலத்திற்குள் விரைந்து கொண்டிருக்கிறது
இங்கு மட்டுமல்ல
பூமி முழுவதும்
தன்னந்தனியாக நீலப் பறவையொன்று
கண்களுக்கு வெளியே பதறிக் கொண்டிருக்கிறது
புதிர் நிறைந்த வானத்தை ஒரு படுக்கையென்றாக்கி
அயர்ந்திருக்கிறது நுரை நிலவு
பெயர் சொல்லாது சப்தங்களின் உதவியின்றி
காற்றில் ஒரு குரல்
திசைக்குத் திசை திரும்பிப்பார்க்கிறேன்
பூச்சிகள் ரீங்காரமிடுகின்றன
சட்டென ஒர் அமைதி சூழ்கிறது
மேல் படிக்கட்டுக்கும் கீழுள்ளதுக்கும்
பேதமற்று இருளில் ஒரே படிக்கட்டாக மாறுகிறது
நான் மூச்சினை ஆழமாக உள்ளிழுத்து
மெதுவாக வெளிவிடுகிறேன்
மரங்கள், தூரத்து மலைகள்,
பாறைகள், தாவரங்கள்,
மலர்கள், வண்டுகள்,
காலடிகள…

இரவு, தெரு, விளக்கு, மருந்துக்கடை
பின் மங்கிய அர்த்தமற்ற வெளிச்சம்.
இன்னுமொரு கால் நூற்றாண்டுகள் வாழ்ந்தாலும்-
எதுவும் மாறப்போவதுமில்லை. வெளியேற வழியுமில்லை.
நீ இறப்பாய் பிறகு முதலில் இருந்து தொடங்குவாய்,
இது மீண்டும் மீண்டும் நடக்கும் ஏற்கனவே நிகழ்ந்ததைப் போலவே:
இரவு, கால்வாய்களில் குளிர்ந்த சிற்றலைகள்,
மருந்துக்கடை, தெரு, விளக்கு.

காசநோயே
நீ என்னை முற்றிலும் இன்னொரு ஆளாக மாற்றிவிட்டாய் இந்தக் கட்டிடத்தை நீ இடித்து தரைமட்டம் ஆக்கிவிடுவாய் என்றல்லவா நினைத்திருந்தேன் மாறாக அனாயசமாய் பல திருகாணிகளை கழற்றிவிட்டிருக்கிறாய் சிலவற்றை இன்னும் இறுக்கமாக்கியிருக்கிறாய் ஆன்மாவின் கன்னத்தில் அறைந்து அறைந்து கூவியிருக்கிறாய்:
"இன்றைப் பார்..இன்றைப் பார்" அந்த மாலைநேர காய்ச்சல் பொழுதுகள் எனக்கு கடற்கரைகள் கடற்கரைகள் என்றானதும் அப்போதுதான் அடுத்தடுத்த மாத்திரை விழுங்கல்கள் நடுக்காட்டில் திக்கு தெரியாது அலையும் ஆட்டுக்குட்டி என நான் இறைவனைத் தேடியதும் அப்போதுதான் அஸ்தமனச் சூரியனுக்குக் கீழே மெதுவாக நடக்கிறேன் இனி வாழ்வுருக்கி நோய்களுக்கு நான் அஞ்சவேண்டியதில்லை இன்றை மிதித்து இன்றிலேறி இன்று போல பறக்கவும் செய்கிறேன் இத்தனையும் உன்னால்தான் கடற்கரைகளை காட்டி உயிரை அமுதென ஊட்டிய உன்னால்தான் இத்தனையும் பாக்டீரியங்களின் இளவரசியே இங்கேப் பார் பின்னிரவுகளில் குரல் நைய்ய இருமிக்கொண்டே இருக்கிறாய் என்றாயே இப்போது பார் நான் கனவில் சேர்ந்திசைக் கச்சேரிகள் நிகழ்த்துகிறேன் அந்த முதல் இருக்கை உனக்குத்தான் வந்து உட்கார் உனக்கு நினைவிருக்கிறதோ இல்லையோ எனக…

மேலே சில்லுச்சில்லாக நட்சத்திரங்கள்
பூமியிலேயே கட்டக்கடைசியான ஆள் என்ற நினைப்பில் தன் கரங்களையே தலையணையாக்கி
மணலில் அயர்ந்திருக்கிறான் ஒருவன்
காற்றுக்கும் அலைகளுக்கும் குறைவேயில்லை
ஆனாலும் ஒரு நிச்சலனம்
சட்டென்று அவன் எழுந்து உட்கார
ஒட்டுமொத்த அண்ட சராசரமும் அமர்ந்திருக்கிறது தேநீர் மேசையின் எதிர்ப்புறத்தில்
மொழியின்றி
பேச்சைத் துறந்து
என்னவோ பேசிக்கொள்கிறார்கள் இருவரும்
ஒரிரு நிமிடங்கள் நீள்கின்றது அந்த ரகசிய அமர்வு
பின் கடற்கரை ஒரு படுக்கை என்றாக
சோர்ந்து சுருண்டு தனக்கு வெளியே படுக்கத்துவங்குகிறான்
மேலே
அங்கொன்று இங்கொன்று
பின் அங்கு என
அச்சு அசலாய்
மானுட உருவில்
ஒர் உடுத்தொகுதி. *நன்றி : சொல்வனம் இணைய இதழ்