நவம்பர் 8, 2024

Artist: Aydin Aghdashloo

எல்லாப் பாழடைந்த இடங்களும்

என் சொந்த இடமா? அங்கு மரித்தோரும்

வாழ்ந்தோரும்தான் என் குடும்பத்தினரா? 

"நிற்காதே, நட...நட" பாதைகள் முணுமுணுப்பதைச் செவியுறுகிறேன்

இத்தனைக்கும் இங்கிருக்கையில்

வேறு எங்கோ வசித்த ஓர் அந்தர மனிதன்

எங்கோ எனும் மலையடிவாரம்,

எப்போதோ எனும் அருவி.

தொட்டிலுக்கு அருகில் விழித்திருக்கும்  அன்னையைப் போல

சாளரத்தண்டையில் சாயங்காலம்.

ஒவ்வொருநாளும் ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்குப் பிறகு

அவ்வீட்டின் கதவைத் திறந்து

இவ்வீட்டின் அறையினூடே வெளிவந்தேன்

இந்நீலத்தின் அடிவாரத்தில் நடப்பதற்காக.

இதெல்லாம் முன்பு.

இப்போது என் அந்தர வீடு இடிக்கப்பட்டுவிட்டது

மின்னலின் கடப்பாறைகளாலும்

மரணத்தின் புல்டோசர்களாலும்.

நான் வந்தடைந்துவிட்டேன்

புண்களின் விரல்கள்

காலத்தைச் சீட்டுக்கட்டுப்போல கலைத்துபோடும் ஓர் இடத்திற்கு.

என் தாத்தாவும் தந்தையும்

நட்டுவைத்த மரங்களையும் தாவரங்களையும் பார்க்கிறேன்

ஒவ்வொரு பசிய இலையும்

ஒரு கறுப்புக் கொடி என ஏன் அசைகிறது

படித்துறையில் அமர்ந்து கைகளை

அளைந்துகொண்டிருக்கையிலோ கூரிய ஏக்கம்

தண்ணீரின் விரல்களால் சிக்கெனப்

பற்றிக்கொள்ளப்படமாட்டேனா?

அப்புறம் நகரத்தின் சந்தடி நடுவே வருகிறேன்

சிறைக்கம்பிகளாக அடுத்தடுத்து நிற்கும் கட்டடங்கள்.

அது ஒரு பழைய கேரள பாணி வீடு.

பாசிபடிந்த மதில்களினின்று நகரை மோனத்துடன்

உற்றுநோக்கும் வண்ண வண்ண மலர்கள்

மதிற்சுவரை நெருங்குகிறேன்

நியான் வெளிச்சங்களின் ஊளைகள் மறைகின்றன

நகரம் மறைகிறது

காற்று, நாலாப்புறங்களினின்றும் ஒரே புதுக்காற்று. 

கால்களால் மாத்திரமல்ல

ரத்தத்தின் ஏக்கத்தால், பார்வையால்

ஏன் சொற்களாலும் கூட

நெடுந்தொலைவு நடந்து அடையவேண்டிய இடமேதானா

இப்போது நம் காதல்?

அறியேன், அறியேன். 

அந்த இடத்தை ஒரு பூங்கொத்தாக

ஏந்திக்கொண்டிருப்பவனைப் போல

மெளனமாக 

சிறிது நேரம் அங்கு நின்றேன்.

திரைச்சீலைகளென அசைந்துகொண்டிருந்தன ராத்திரி முகில்கள்

எங்கும் நட்சத்திர அமைதி.

இனி உன்னைத் தேடவேண்டியதில்லை போல.

**