காலம், கவிதை - இரண்டு உரையாடல்கள்

Artist: Pieter Jansz Saenredam

1. காலம்

"எங்கு தனிமை முடிவடைகிறதோ, அங்கே சந்தை ஆரம்பிக்கிறது. எங்கே சந்தை ஆரம்பிக்கிறதோ, அங்கே மகத்தான நடிகர்களின் பேரோசையும் விஷப்பூச்சிகளின் ரீங்காரமும் ஆரம்பிக்கிறது."

-நீட்ஷே

நபர் 1: தார்க்கோவ்ஸ்கியின் சாக்ரிபைஸ் (Sacrifice) திரைப்படம் பார்த்திருக்கிறாயா? நேற்று மறுமுறை பார்த்தேன். “மகத்தான கலை மேதைகள் என்று இப்போது யாருமில்லை. இதுதான் உலகத் தீமைகளுக்குக் காரணம்” என்று ஒரு வசனம் இடம் பெறுகிறது.  அன்று இரவு புதிதாக வாங்கி வந்த சில கவிதைத்தொகுதிகளைப் புரட்ட ஆரம்பித்தேன். மறுபடியும் உலகளவில் கவிதை தனது ஆதாரமான வலுவை இழந்து கொண்டிருக்கிறது என்ற உணர்வை அடைந்தேன். உனக்கும் அப்படி ஏதாவது தோன்றியதுண்டா?

நபர் 2: பார்த்ததில்லை. மனதில் வைத்துக் கொள்கிறேன். நான் கவிதைகளை வாசிக்கிறேன்தான். ஆனால் அதிகம் வேறு எது குறித்தும் யோசித்துச் சிக்கலாக்கிக் கொள்வதில்லை. அ-புனைவுகளைத்தான் மிக அதிகமாக வாசிக்கிறேன். ஆமாம், இந்தக் காலகட்டமே இவ்விதம்தான் உள்ளது. இன்றைய உலகத்தைக் குறித்து என்ன சொல்வது? 

நபர் 1: நாம் நிஜமாக எதையும் பார்ப்பதேயில்லை. சுமார்ட் போன் திரையைப் போல இந்த உலகத்தையும் ஸ்க்ரோல் செய்து விடுகிறோம். பயன்பாடு சார்ந்து சிந்திப்பதும் அதிகரித்து விட்டிருக்கிறது. அப்புறம் நாம் ஒய்வில்லாத நுகர்வோராக விளங்குகிறோம். நாம் எதையும் அவதானித்துப் பார்க்காததால் பூமிக்கும் நமக்குமான உறவு பலவீனப்பட்டுள்ளது. கூடவே வாழ்க்கையின் வேகமும் உயர்ந்துள்ளது. அது அனுபவங்களிலும் எதிரொலிக்கிறது. ஆகவே சாரம் நம்முள் இறங்குவதில்லை. மேலோட்டமான தளமே இதமளிப்பதாக உள்ளது. இப்போது நாம் வியப்பதில்லை, மாறாக ஆழமாகச் சந்தேகிக்கிறோம். அப்புறம் மற்றமை மீதான கரிசனமின்மை, சுயநலத்தின் பொருட்டு உண்டாகும் செவி கேளாமை, நுகர்ந்து நுகர்ந்து தன்னழிவை இன்பத்துக்காக நுகரும் அவலம், இன்றை எதிர்கொள்ளத் திராணியற்றுக் கடந்த காலத்திற்குத் திரும்புவதற்கான பிரேமை, தகவல்களின் காட்டாற்று வெள்ளத்தில் அடித்துச் செல்லப்படுதல், அழகிலிருந்தும் உண்மையிலிருந்தும் அந்நியப்படுதல், தீராத பறதி (பதற்றம்), அதீத செயல்வெறி. இவைதான் ஏறத்தாழ இக்காலகட்டத்தின் குணங்கள் என்று தோன்றுகிறது.

நபர் 2: ஏறத்தாழ நீ சொல்வது உண்மைதான். "நாம் மாபெரும் அக்கறையின்மையின் காலத்தில் வாழ்கிறோம். இன்றைக்குத் தீவிரவாதிகள் மட்டுமே கருத்துகளைத் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்" என்று போலந்து கவிஞர் ஆடம் ஜகாயெவ்ஸ்கியின் (Adam Zagajewski) கட்டுரையொன்றில் ஒரு வரியை முன்பு வாசித்தது நினைவுக்கு வருகிறது. டிப்பிரசன் என்று ஒரு ஐம்பது வருடங்களுக்கு முன்பு யாரேனும் கூறியிருப்பார்களா என்று யோசித்துப் பார்க்கிறேன். இப்போது ஒரு பன்னிரண்டு வயது சிறுவன் 'டிப்பிரஸன்' என்ற வார்த்தையை உபயோகிப்பதைப் பார்க்கிறேன். விளையாட்டுகளற்ற அபார்ட்மென்ட் குழந்தைகளை, எனது தந்தையைப்போலக் கறாறாகப் பேசும் சிறுவர்களை, தொழில்நுட்பத்தால் உறிஞ்சப்படுகிற குழந்தைப் பருவத்தைத் தொடர்ந்து பார்த்து வருகிறேன். ஆனால் ஒவ்வொரு காலகட்டமும் வரலாற்றில் இப்படித்தானே இருந்திருக்கிறது.

நபர் 1: மறுக்கவில்லை. ஒவ்வொரு காலகட்டமும் இப்படித்தான் இருந்திருக்கிறது. ஒரே வித்தியாசம். அன்று, காலகட்டத்தின் நாடித்துடிப்பை உணர முடிந்த மனங்கள் நமக்கு இருந்தது. இன்று அவற்றை இழந்து விட்டோம் என்பதுதான் பிரச்சினையே. நாம் மிகமிக அந்தரங்கமான தன்மோக நபர்களாக மாறியிருக்கிறோம். மற்றவர்களையும் காலத்தையும் உணரும் தருணங்கள் வெகு குறைவு. நாம் உலகத்தை அவதானித்துக் காணும் கலையைத் தொலைத்து விட்டோம். ஆகவே அந்தகர்களாக உள்ளோம். அப்புறம் அறிவியல், தொழில்நுட்பம் போன்றவை நமக்கு ஏற்படுத்தித் தந்திருக்கும் செளகர்யத்தன்மை நமது அகங்காரத்தைச் செறிவாக்கியுள்ளது. எதுவும் நம்முள் நுழைவதில்லை. ஆகவே நமக்குச் செவியும் கேட்பதில்லை; நாம் திறப்பதேயில்லை; இது முன்பிருந்த காலகட்டங்களில் நிலவாத ஒரு சூழ்நிலை.

நபர் 2: ஓ, புரிகிறது. சரி. மகத்தான கலைமேதைகள் இல்லை என்பதுதான் உலகின் தற்போதைய தீமைகளுக்குக் காரணமா? இரண்டுக்கும் என்ன தொடர்பு? விளக்க முடியுமா?

நபர் 1: நிச்சயமாக. ஒருவகையில் கலை, இலக்கியம் மற்றும் தத்துவம்தான் வரலாற்றுக்கும் கலாச்சாரத்துக்கும் கருத்துகளையும் உருவகங்களையும் உருவாக்கியளிக்கும் பணியைச் செய்து வருகின்றன, சற்று மறைமுகமான வழியில். உதாரணத்திற்கு நாம் மேற்கத்திய இசை வரலாற்றைப் பார்க்கலாம். ஆரம்பங்களில் நாட்டார் தன்மையுடன் திகழ்ந்து, பின்னாளில் கடவுளைப் போற்றும் விதமாகப் பக்தி, சரண் போன்ற மனோநிலைகளைக் கிளர்த்தும் இசைக்கோர்வைகளாகப் படைக்கப்பட்டு, பின்னர் தோராயமாக நூறாண்டுகளுக்குப் பிறகு மெதுமெதுவாகக் கடவுள் எனும் உள்ளடக்கம் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டுத் தனிமனிதனின் உணர்ச்சிகள் பிரதானமானதாக மாறி வந்திருப்பதை இசை வரலாற்றில் ஒருவர் அவதானிக்கலாம். கூடவே இம்மாற்றங்களுக்கு இணையாகக் கவிதையிலும் ஏன் சமூக தளங்களிலும் கூட மாற்றங்கள் நடந்திருப்பதைப் பார்க்கலாம். நிலவில் நிஜ விண்கலங்கள் இறங்குவதற்கு முன்பே பொற்கால அறிவியல் புனைவுகளில் நிலாவில் தரையிறங்கும் விண்கலங்களை ஒருவர் பார்க்க முடியும். கலையில் சற்று முன்கூட்டியே அனைத்தும் நிகழ்ந்து விடுகிறது என்கிறேன். 

நபர் 2: நான் கேட்டதற்கு இது பதில் இல்லையே?

நபர் 1: சற்று விவரிக்கப் பார்க்கிறேன். தன் காலத்தை முழுவதுமாக உள்வாங்கி எதிர்காலத்தை நோக்கி ஆழமாகப் பேசுகிறவர்களையே நான் கலை மேதை அதாவது Great Master என்கிறேன். அவ்வகையில் மேதைகள் என்பவர்கள் வெறும் ஒரு  தனியிருப்பு அல்ல. ஓர் உடனடி உதாரணத்திற்கு மார்க்ஸும் யூங்கும் நீட்ஷேவும் அவரவர் காலகட்டத்தை மறைமுகமான வகையில் விரிவுபடுத்தியவர்கள் எனலாம். மார்க்ஸ் எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு பொருளியல் கோணத்தை வழங்கினார்; யூங் எல்லாவற்றிற்கும் நனவிலி சார்ந்த கோணத்தைக் கொடுத்தார்; நீட்சே அதிகாரம் சார்ந்த காரணத்தை அளித்தார். இம்மூன்று கோணங்களும் அதுவரை அவ்விஷயங்களில் நிலவி வந்த எல்லைகளை எதிர்காலத்தை நோக்கி விரிவுபடுத்திற்று என்று சொல்லலாம். தற்காலத்தில் கவிதையில் உலகளவில் மேதைகள் அருகி விட்டனர் என்று இந்தப் பின்னணியிலிருந்தே கூறுகிறேன்.

நபர் 2: தற்காலத்தில் கவிதையில் ஏன் உலகளவில் பிரம்மாண்டமான கவிதைக்குரல்கள் உருவாகவில்லை ?

நபர் 1: கவனச்சிதறலும் கட்டுக்கடங்காத உற்பத்தியும் மிகப்பெரிய காரணம். அதீத பயன்பாடு சார்ந்து பார்க்கும் கோணமும் அனைத்தையும் அதிகாரமாகச் சிந்திக்கும் போக்கும் இலக்கியத்திற்குள்ளும் பரவலாகி விட்டது. ஜனநாயகத்தன்மையின் பாதக அம்சங்கள், தரம் சார்ந்த அளவுகோல்களையும் விமர்சனத்துறையையும் பலவீனப்படுத்திவிட்டது. நாம் முன்பிருந்ததை விடவும் கூடுதலாக, கலையிலிருந்து அந்நியமாகியிருக்கிறோம். மிக முக்கியமாக, கவிதை Trend சார்ந்த ஒன்றாக மாறியிருக்கிறது. அநேக கவிதைகள் வாணவேடிக்கைகள் போலவே இருக்கின்றன. அவை உயரத்திற்குச் செல்கின்றன; ஜொலிக்கின்றன; அப்புறம் மறைந்து விடுகின்றன. இன்று காட்சி ஊடகங்களும் சமூக வலைதளங்களும் நம்மை ஆக்கிரமித்திருக்கின்றன.

நபர் 2: காட்சி ஊடகங்களும் சமூக வலைதளங்களும்தான் காரணமா? கவிதை பரவலாகவும் ஜனநாயகப்படவும் அவை உதவியிருக்கின்றனதானே?

நபர் 1: பாதித்திருப்பதாகச் சொல்கிறேன். அப்புறம் நாம் அடைந்திருக்கும் செளகரியத்தன்மை குறித்தும் சற்றுப் பேச வேண்டும். நவீனமயமாதல் நம்மைப் பூமியின் மன்னர்களாக முடிசூட்டியிருக்கிறது. அது தங்க மகுடமா முள் மகுடமா என்பது ஒரு தனிக்கேள்வி. அறிவதற்கு அறிவியல், எண்ணியவாறு உலகை மாற்றியமைத்துக்கொள்வதற்குத் தொழில்நுட்பம், சாவை ஒத்திப்போடுவதற்கு மருத்துவம், எண்ணிய கணத்தில் தொடர்புகொள்வதற்குத் தகவல் தொடர்பு என அத்தனை தளங்களிலும் இலகுத்தன்மையை எய்தியிருக்கிறோம். இந்த இலகுத்தன்மையின் வரலாறு இனிமையானது ஒன்றுமில்லை என்பதையும் நினைவுகூர வேண்டும். உருவகரீதியில் கூறவேண்டுமென்றால், எங்கும் ரத்தம் சிந்தப்பட்டுள்ளது. உடல், மனம் என அத்தனை தளங்களிலும் வறுமையையும் வெறுமையையும் எதிர்கொண்ட, உபகரணங்கள் குறைவான தலைமுறை ஒன்று இருந்திருக்கிறது. அவர்கள் எளிதாக்கி அளித்த பாதையில், அவர்களிடமிருந்த தீவிரத்தன்மையையும் அர்ப்பணிப்பையும் உதறி, கைநிறைய மீம்ஸ்களுடன், “பூமிக்கு எஜமானர்கள் நாம்” எனும் அழகிய கற்பனையினூடே, இவ்விடத்திற்கு வந்து சேர்ந்திருக்கிறோம்.

நபர் 2: இவ்வளவு அவநம்பிக்கை அவசியமா என்று தெரியவில்லை. காட்சி ஊடகங்கள் மற்றும் சமூக வலைதளங்களால் கவிதைக்கு நேர்ந்திருக்கும் பாதிப்புகள் என்ன என்று ஏதும் சொல்லவேயில்லையே?

நபர் 1: அவநம்பிக்கை அல்ல; எனது வருத்தத்தைச் சொல்கிறேன். ஒன்றில் கவனத்துடன்  தரித்து நிற்பதற்கான மனவலுவை மெதுமெதுவாக இழக்கிறோம் என்பது எனக்கு மிகவும் முக்கியமான சிக்கலாகப்படுகிறது. இருபது வினாடி ஒரு காட்சித்துணுக்கு. பிறகு முற்றிலும் அதற்குத் தொடர்பில்லாத மற்றொரு காட்சித்துணுக்கு என நம் மின்திரைகளில் காட்சிகள் விழுந்தபடி இருக்கின்றன, அதுவும் நம் ரசனைக்கு ஏற்றவாறு இடையறாது. இது ஒரேமாதிரியான விஷயங்களின் சிறை போலில்லையா? அப்புறம் நமது நினைவாற்றலையும் மெதுமெதுவாக இழக்கிறோம். ஏனெனில் பெரும்பாலும் நினைவாற்றலுக்கு நாம் வேலையே அளிப்பதில்லை. ஒருவகையில் செளகர்யம்தான் எனினும் நினைவூட்டும் வேலையை அலைபேசியிடம் ஒப்படைத்திருக்கிறோம். அலைபேசி மறந்துவிட்டால் நாமும் மறந்து போகிறோம்.  இவை யாவற்றைவிடவும் தீவிரமான பிரச்சினை ஒன்றுண்டு. அது நாம் தகவல்உண்ணிகளாகப் பரிணாம வளர்ச்சி அடைந்திருக்கிறோம் என்பதுதான். செய்திகள், தொலைக்காட்சிகள், அலைபேசிகள், இணையம் எனப் பல்வேறு வடிவங்களில் நமக்கான ஹோட்டலொன்று இருபத்திநான்கு மணிநேரமும் இயங்கி வருகிறது. நமக்கு வரலாறும் தகவல்தான்; மற்றவர்களின் இன்பதுன்பங்களும் தகவல்தான். இது தகவல் தொழில்நுட்பம் நம்முள் ஆழமாக ஏற்படுத்தியிருக்கும் முறிவு. இந்தச் சலனங்கள் யாவும் கவிதையிலும் எதிரொலிக்கின்றன.

நபர் 2: ஆனால் நம் அறிவுச்சேகரத்துக்கான வாய்ப்புகள் பெருகியிருக்கிறதே. நேரம் மிச்சப்பட்டிருக்கிறதே. கூடவே கவிதை ஜனநாயக மயமாகியிருக்கிறதே? இதெல்லாம் தொழில்நுட்பத்தின் பங்களிப்புகள் இல்லையா? 

நபர் 1: பங்களிப்புகள்தான். மறுக்கவில்லை. ஆனால் அதனுடன் நிகழ்ந்திருக்கும் பாதகங்களையும் நாம் சிந்திக்க வேண்டும். அது குறை கூறுதல் ஆகாது; கச்சிதத்திற்கான ஏக்கம். ஒவ்வொரு கண்டுபிடிப்பும் ஒரு புதிய விபத்தையும்தான் புதிதாகத் தோற்றுவித்து விடுகின்றன என்பதை எப்படிக் கருத்தில் கொள்ளாமல் இருக்க முடியும்? அறிவுச்சேகரத்துக்கான வாய்ப்பு மிகுந்திருக்கிறது என்பதை மறுப்பதற்கில்லை ஆனால் நாம் அறிவை வெறும் தகவலாக அல்லவா சேமிக்கிறோம்? புரிந்துகொள்ளலின் பிரதேசத்திற்கு அது வருவதில்லை. மேலும் நமது அறிவு, புத்தக வாசிப்புகளை நாம் அவ்வளவு தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்கிறோமா என்பது கேள்விக்குறிதான். தொழிற்சாலைகளில் நிகழ்வது போலவே நம் தலைவழியே நாம் அறிந்தது எல்லாம் புகையாக வெளியேறி விடுகிறது என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. அப்புறம் கவிதை ஜனநாயக மயமாகியிருக்கிறது என்பது சமூகக் கலாச்சாரத்தளத்தில் முக்கியமான மாற்றம். கவிதை பன்மையடைவதற்கும் கட்டற்ற சுதந்திரத்தை எய்துவதற்கும் மிகவும் உதவிகரமாக இருந்திருக்கிறது; ஒப்புக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். ஆனால் பாதகங்களும் இல்லாமலில்லை. கவிதை உற்பத்தி கட்டற்றுப் பெருகியிருக்கிறது. ஆகவே கவிதைப்புத்தகங்கள் வந்த வேகத்தில் மறதியினுள் செல்கின்றன. அதீத உற்பத்திக்கும் மறதிக்கும் பரவலுக்கும் விமர்சனக் கண்ணோட்டமின்மைக்கும் ஆழ்ந்த தொடர்பிருப்பதாகவே நான் கருதுகிறேன். அதீத உற்பத்திச்சூழலில் வாசகரிடத்திலும் படைப்பாளியிடமும் ஒருவிதமான சோர்வைப் படர விட்டிருப்பதையும் நாம் பார்க்கலாம். கவிதையின் உள்ளடக்கமும் வடிவமும் உற்பத்தி வேகத்தில் மீளமீள எழுதப்பட்டுத் தேய்வழக்காக மாறும் அபாயமும் நடந்து வருகிறது.

நபர் 2: அச்சமாகத்தான் உள்ளது. கவிஞர் என்ற பாத்திரத்தைக் குறித்துப் பேசுவோம்.

நபர் 1: கவிஞர் என்று சொல்ல முடிகிறதா என்ன? 

நபர் 2: அப்படிச் சொல்வதில் எனக்குச் சில தயக்கங்கள் உள்ளனதான். கவிஞர் என்ற தொழிற்பெயரின் பரிமாணங்கள் காலத்தில் மிகவும் ஆழமானவை. மொழியின் ஆரம்பத்திலிருந்து கவி என்ற பாத்திரம் தொடர்ந்து வருகிறது என்பதால் அது பெரும்பொறுப்புணர்வின் பாற்பட்டது. கபிலர், மாணிக்கவாசகர், பாரதி போன்றவர்களும் கவிஞர்கள்தாம்; கூடவே இன்று எழுதுபவர்களும் கவிதான் எனும்போது அந்த நீண்ட வரிசையில் ஒரு நபராக நிற்பதைக் குறித்த தன்னறிதல் அத்தியாவசியமானது என்று நினைக்கிறேன்.

நபர் 1: எனக்குக் கவிதை மீது கவிஞர்களே ஆழத்தில் நம்பிக்கை இழந்துவிட்டதான ஒரு தோற்றம் தெரிகிறது. என்ன  சொல்வது? சரி, இருட்டிக்கொண்டு வருகிறது.  நாம் நாளை வேறு விஷயங்களைப் பற்றி உரையாடலாம். இப்போதைக்கு விடைபெறுகிறேன்.

***

2. கவிதை

“கவிதையின் நோக்கம் பிரமிக்கத்தக்க சிந்தனையால் நம்மை மயக்க முயல்வது அல்ல. மாறாக, இருப்பின் ஒரு கணத்தை மறக்க முடியாததாகவும் தாங்க முடியாத ஏக்கத்திற்குத் தகுதியானதாகவும் மாற்றுவதேயாகும்.”

- மிலன் குந்தேரா

“ஓர் அழகியல் உள்ளுணர்வு மனிதனுள்ளே மிக வேகமாக வளர்கிறது. தான் யார் என்றோ, தன் தேவை என்ன என்றோ முற்றாக உணராமலே, தனக்கு என்ன பிடிக்கவில்லையென்றும் தனக்கு எது பொருந்தவில்லையென்றும் ஒருவன் உள்ளுணர்வால் தெரிந்து கொள்கிறான். மீண்டும் நான் வலியுறுத்திச் சொல்கிறேன்: நன்னெறி சார்ந்த பிராணி என்பதற்கு முன்னால், மனிதன் ஓர் அழகியல் பிராணி.”

- ஜோசப் ப்ராட்ஸ்கி

நபர் 2: நாம் கவிதையைப் பற்றிப் பேசலாம். நான் கேட்பது மிகப் புதிய கேள்வி அல்ல எனினும் கேட்கிறேன் எது கவிதை? கவிதையை ஏன் வரையறுக்க முடியவில்லை?

நபர் 1: அதுஒரு புதிர்தான். நாம் அறிந்த சொற்களினூடாக எழுதப்பட்ட ஒன்று என்றாலும்கூட அங்கே எழுதப்பட்டதிலிருந்து எழுதப்படாத ஒன்று எழுகிறது. விளக்கைத் தேய்த்ததும் வெளிவரும் பூதம்போல. முறையாக எழுதப்பட்ட இசைக்குறிப்புகள்தான் ஆனால் இசையனுபவமாக மாறுகையில் ஏதேதோ நிகழ்வதைப்போன்ற ஓர் அனுபவம் என்று கூறலாம். பார்க்கிறவரைப் பொறுத்து, பார்க்கப்படுவதும் மாறுகிறது என்று சொல்வது கவிதைக்கு மிகவும் பொருந்துவது. கவிதைக்கு நிரந்தரமான வரையறையை மானுடத்தால் உருவாக்க முடியும் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை. 

நபர் 2: அப்படியெனில் இதுகாறும் கவிதை குறித்துப் பேசப்பட்ட பேச்சுகளுக்குப் பயனே இல்லையா?

நபர் 1: ஒட்டுமொத்தமாக அப்படிக் கூற முடியாது. கவிதையின் மர்மத்தின்மீது பாய்ச்சப்பட்ட வெளிச்சங்கள்தான் அவை. இம்முயற்சிகள் நிகழாது போயிருந்தால் நாம் கவிதையின் விசையைப் புரிந்து கொள்ள மிகவும் சிரமப்பட்டிருப்போம். இசைக்கு ஏற்ப அமைக்கப்பட்ட சொற்கள், கற்பனை மற்றும் உணர்ச்சியின் துணையுடன் நிகழ்த்தப்படும் அறியப்படாததை நோக்கிய மொழிவழிப்பயணம், மொழிக்குள் இயங்கும் இன்னொரு மொழியமைப்பு, சொல்லமுடியாத விஷயங்களைக் குறித்த பேச்சு, சிறப்பான வரிசையில் அமைக்கப்பட்ட சிறப்பான சொற்கள், வாழ்க்கை பற்றிய விமர்சனம் என இதுபோல எத்தனைஎத்தனை வரையறுக்கும் முயற்சிகள். பிறகு இருட்டான அறையில் சுவிட்சைத் தேடுவது எப்படி? வெளிச்சம் வருகிறது அல்லது இல்லை என்பதைக்கூட விட்டுவிடுவோம்.

நபர் 2: இன்னும் புதிர் அகலவில்லை. எது கவிதை? எதுதான் கவிதை?

நபர் 1: நோக்கத்தை வைத்து நோக்கத்தை ஏற்றெடுத்துக் கொண்டவரைப் புரிந்துகொள்ள முயல்வது போல நாம் கவிதையின் நோக்கம் என்ன எனக் கேட்டுக்கொள்வதன் மூலம் கவிதை என்றால் என்ன என்று விளங்கிக் கொள்ள முடியுமா? ஓர் உடனடி உதாரணத்திற்குச் சிலவற்றை மட்டும் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டு பேசிப் பார்க்கலாம். “காலத்தை நிறுத்துவதே அனைத்துக் கவிதைகளின் ரகசிய விருப்பம்” என்கிறார் அமெரிக்கக் கவிஞர் சார்லஸ் சிமிக். மறுபக்கம், “மானுடத்தின் ஆச்சரியத்திற்கான சாத்தியங்களை மீட்டெடுப்பதே கவிதையின் நோக்கம்” என்கிறார் ஆக்டேவியோ பாஸ். போலந்து கவிஞரான செஸ்லா மிலோஷ் "வெறும் ஒற்றை நபராய் இருப்பதென்பது எத்தனை கடினம் என்று ஞாபகமூட்டுவதே கவிதையின் நோக்கம்” என்று சுவாரசியமான வகையில் வரையறுக்கிறார், இங்கும் எது கவிதை என விளங்கிக் கொள்வதில் சிரமம் ஏற்படுகிறது. கூடவே கவிதையின் நோக்கம் சார்ந்த குழப்பமும்.

நபர் 2: நாம் பேசுவதை வைத்துப் பார்த்தால் ஒரு வகையில் எது கவிதை என்பதற்கும் கவிதையின் நோக்கம் என்ன என்பதற்கும் மிகவும் அகவயமான பதில்களே அதிகமாக இருக்க முடியும் என்று தோன்றுகிறது.

நபர் 1: அதேதான். அதுதான் நான் சொல்ல வருவதும். ஒவ்வொரு கவிஞரும் கவிதை குறித்து ஒவ்வொன்றைச் சொல்லக் கூடும். வாசகன் கவிதையைக் குறித்து இன்னொன்றைச் சொல்லக் கூடும். இவ்வளவையும் கவிதை ஏற்கிறதா மறுக்கிறதா? ஒரேசமயத்தில் ஏற்கவும் செய்கிறது, மறுக்கவும் செய்கிறது. ஏற்கும்போது கடந்த காலத்திற்கு ஆம் என்கிறது; மறுக்கும்போது எதிர்காலத்திற்கு ஆம் என்கிறது.

நபர் 2: கவிதையின் நோக்கம் போலவே கவிஞரின் நோக்கம் என்று ஒன்று இருக்கிறது இல்லையா? ஏன் கவிதை எழுதுகிறீர்கள்? என்ற வினாவுக்குப் பல்வேறு விதமான பதில்களைப் பார்க்கிறேன். ஒருவர் தனது ஆறுதலுக்காகவும் மகிழ்ச்சிக்காகவும் எழுதுகிறார். இன்னொருவர் அடிப்படையான வினாக்களால் தூண்டப்பட்டு எழுதுகிறார். மற்றொருவருக்கு ஏன் எழுதுகிறேன் என்று தெரியவில்லை. இதுபோல அநேகஅநேக தேர்வுகள்.

நபர் 1: அடையாளத்திற்காக, புகழுக்காக, லெளகீகமாக, பொழுதுபோக்காக என்றுகூட இருக்கிறது. தான் ஏன் எழுதுகிறோம் என்பது மிகமிக அடிப்படையானதும் அத்தியாவசியமானதுமான ஒரு வினா. திட்டவட்டமாக இல்லையெனினும் தோராயமாகவேனும் அக்கேள்விக்கான பதிலைத் தன் சுயஅனுபவத்தினூடாகவும் வாசிப்பினூடாகவும் உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். ஒருவகையில் கவிதையை ஒருவர் என்னவாக விளங்கிக் கொள்கிறார் என்பது சார்ந்த வினா அது. தன்னைத் தொகுத்துக் கொள்வதற்கு வாய்ப்பளிக்கக்கூடிய வினாவும்கூட.

நபர் 2: வேறு ஏதோ பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம் போல.

நபர் 1: அப்படி அல்ல, இதுவும் அத்தியாவசியமான பேச்சுதான். மா.அரங்கநாதன் தனது கவிதை குறித்த கட்டுரைநூலான பொருளின் பொருள் கவிதையில் சொல்கிறார், எது கவிதை என்பதை நெருங்குவதற்கு எதுவெல்லாம் கவிதை அல்ல என்று சொல்வதே சிறந்த உபாயம் என்று..

நபர் 2: தான் யார் என்று அறிய எதெல்லாம் தானில்லை என விலக்கிக்கொண்டே செல்ல வேண்டும் என அத்வைதத்தில் சொல்லப்படுவதுபோல அல்லவா உள்ளது இது?

நபர் 1: ஏகதேசம் அதுதான். நானைப் போல கவிதையும் இருக்கிறதோ என்னவோ. இப்படியும் சொல்லலாம். கவிதை வாழ்க்கையின் சாயலில் இருக்கிறது. வாழ்க்கையை நம்மால் வரையறுக்க இயலாது இல்லையா? அதுபோலத்தான் கவிதையும்.

நபர் 2: எதெல்லாம் கவிதை அல்ல? இதற்காவது பதில்கள் உண்டா?

நபர் 1: திருகலான வெறும்மொழி கவிதை அல்ல; நீதிபோதனைகளோ, அறிவுரைகளோ கவிதை அல்ல; வாழ்க்கையின் அடிப்படையை நேரிடையாகவோ, மறைமுகமாகவோ தொடுவதற்குச் சாத்தியமற்றது கவிதை அல்ல.

நபர் 2: வெறும்மொழி ஏன் கவிதை அல்ல என்பதை விளக்க முடியுமா?

நபர் 1: தாராளமாக. முதன்மையாக மொழி கவிதையை மூழ்கடித்து விடுகிறது. கவிதை அம்சம் நதியில் விழுந்த குண்டூசி போலாகி விடுகிறது. வெளிப்பாட்டிற்குக் கவிதையின் மொழி இடைஞ்சலாக இருக்கலாகாது என்பதையே சொல்கிறேன். நம் மொழி அவ்வளவு விரிவான வார்த்தை வங்கித்தன்மைக் கொண்டதுதான். ஆனால் வெறுமனே தனது பண்டிதத்தனத்தை வெளிப்படுத்துவதற்காக மொழி பயன்படுத்தப்படுவதைப் பிழை என்கிறேன். மொழி ஒருவிதமான மந்திரத்தன்மை கொண்ட உபகரணம் என்பது எந்தளவுக்கு உண்மையோ அதேயளவுக்குத் தொடர்புறுத்தலுக்காகத்தான் உபகரணமே ஒழிய உபகரணத்திற்காகத் தொடர்புறுத்தல் இல்லை என்பதும் உண்மை என்று கருதுகிறேன். ஒருவேளை அனுபவ வறட்சியை மறைக்கத்தான் மொழி திருகப்படுகிறதா என்றுகூட எனக்குச் சந்தேகமிருக்கிறது. 

நபர் 2: அப்படியெனில் நமது மொழியின் வளம் யாருக்காக?

நபர் 1: ஒரு கவிதை ஒருமுறைதான் நிகழ முடியும். மறுமுறை அது நிகழ்ந்தால் அது வேறொரு கவிதைதான். அப்புறம் கவிதையின் மொழி மீது நாம் கொண்டுள்ள அதீத பற்று என்பது வேறொன்றுமில்லை, புலவர் மரபின் நீட்சிதான் அது. மொழியின் செழிப்பைக் கைவிட வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை. எழுதும்போது மிக இயல்பான வகையில் சொற்கள் கவிதையில் பறவைகள் போல வந்து அமர வேண்டும் என்பதையே நான் சொல்கிறேன். ஆழுள்ளம் மனம் விட்டுப் பேசட்டுமே? 

நபர் 2: ஆழுள்ளம் மனம் விட்டுப் பேசட்டும் என்பது நன்றாக இருக்கிறது.

நபர் 1: யோசித்துப் பார்த்தால் நாம் ஆழுள்ளத்தைப் பேச விடாமல் அழுத்தி வைத்துக் கொள்வதையே ஒருவகையில் நவீனம் என்கிறோம். ஆழுள்ளம் விலங்குத்தன்மையுடையதாக இருக்கிறது. அங்கு ஓரளவுக்கு மேல் தர்க்கங்கள் இல்லை. கோர்வையென்றும் ஒழுக்கு என்றும் ஒன்றில்லை. அது கட்டற்றது; சுதந்திரமானது; சிருஷ்டிக்கு அணுக்கமானது. காரண காரிய அறிவை நம்புதல், உள்ளுணர்வுக்குப் பதில் தர்க்கம் எனப் பள்ளிக்கூடங்களிலிருந்து ஆழுள்ளத்தைக் கட்டுப்படுத்துவதற்கான பயிற்சி தொடங்கி விடுகிறது. ஆகவே ஆழுள்ளம் வெளிப்படுவதற்கான சந்தர்ப்பங்களை நாம் அநேகமாக இழந்து விடுகிறோம். ஆனால் கவிதை நம்மை ஆழுள்ளத்துடன் இணைக்கிறது. ஆழுள்ளம் இந்த முழுப்பிரபஞ்சத்துடன் நம்மை இணைத்து விடுகிறது. ஒரு கோணத்தில் ஆழுள்ளத்துடனான தொடர்புகளை மீட்டெடுப்பதே கவிதையின் நோக்கம்.

நபர் 2: பிரக்ஞையின் பங்கு கவிதையில் மிகவும் குறைவுதானா?

நபர் 1: கவிதையின் சிருஷ்டி கணத்தில் பிரக்ஞையின் பங்களிப்பு குறைவு. கவிதையின் முதல் வரி காகிதத்தில் வந்து விழுவதற்கு முன்பு நம்முள் இருப்பது என்ன? ஒரு காட்சியா? கருத்தா? படிமமா? ஒரு சொல்லா? அல்லது ஒரு மூட்டமான உணர்வோட்டமா? கவிதை எங்கிருந்தும் தொடங்கலாம். கவிதை திடீரெனத் தொடங்குகிறது, மின்னல் போல. அது ஒரு வலுவான பின்னணியை வைத்திருப்பதில்லை. ஆகவேதான் கவிதையை வாசிக்கையில் நாம் சிரமங்களை உணர்கிறோம். கவிதையின் முதல் வரிக்கு முன்னால் இருட்டு; கடைசிவரிக்கு அப்புறமும் இருட்டு; அதாவது இரண்டு இருட்டுகளுக்கு இடையிலிருக்கும் வெளிச்சம் நிரம்பிய வரிகள். காகிதத்தில் கவிதை இப்படித்தான் அமைந்துள்ளது. பிரக்ஞை எழுதி முடித்த பின்பு தொழிற்படுகிறது என்று நான் நினைக்கிறேன். அப்போது நம் வாசிப்பின்மூலம் உருவாக்கி வைத்திருக்கும் ஒரு சல்லடை தோன்றுகிறது. நாம் கவிதை குறித்துச் சேகரித்து வைத்திருக்கும் அறிவார்த்தமான விஷயங்களின் விழிகளால் பார்க்கத் தொடங்குகிறோம். வரிகளை மாற்றியமைக்கிறோம்; திருத்துகிறோம்; மீண்டும் திருத்துகிறோம்.

நபர் 2: கவிதையைக் கட்டமைக்க முடியாதா?

நபர் 1: தாராளமாக; கவிதையை ஒரு கட்டடம் கட்டுவது போல பார்த்துப்பார்த்து எழுப்பலாம்தான். கவிதை சொற்களால் மட்டுமே ஆனது என நம்பினால் ஒருவர் அதைச் செய்யலாம். யார் அறிவார். அது அசலான கவிதை போலவே தோற்றம் தரவும் கூடும். கவிதையை ஒருவடிவமாக உத்தியாகக் கற்றுக்கொண்டு ஒருவர் பிரமாதமான கவிதையைக்கூட எழுதி விடலாம். ஆனால் அதனால் ஆவதென்ன? கவிதை சொற்களால் மட்டுமே ஆனது என நம்பும் ஒருவர் மிகமிகத் தொலைவில் இருப்பவர் என்பது எனது கருத்து. 

நபர் 2: ஏன் அப்படிச் சொல்கிறாய்?

நபர் 1: சொற்களால் மட்டும் ஆனது எனும்போது கவிதை இயந்திரத்தனமானதாக மாறி விடுகிறதில்லையா? சில வார்த்தைகளை மாற்றி அமைப்பதன் மூலம் ஒன்றைச் சிருஷ்டித்துவிட முடியும் எனும்போது அங்கிருப்பது படைப்பூக்கம் அல்ல. நாம் அறிந்த இடத்தில் ஆரம்பித்து நாம் அறியாத ஏதோவொன்றில் முட்டி நிற்பது அங்கு நிகழ்வதில்லை. இயந்திரத்தனமானவற்றை மறுபடி மறுபடி நிகழ்த்தி விடலாம். ஆனால் கலை ஒருமுறை மட்டுமே நிகழக்கூடியது. அப்புறம் ஒவ்வொரு கவிதையும் எழுதுபவரைத் திகைப்பில் ஆழ்த்துகிறது. ஒருவரிக்கு அப்புறம் என்ன வரப்போகிறது எனும் இனிய எதிர்பாராமையை இழப்பது ஒரு துயர்தான். எழுதுபவரை அகழ்வாராய்ச்சித்தளம் போல கவிதை கையாள்கிறது. ஒருவருக்குள்ளிருந்து பொற்காசுகள் வெளிப்படலாம்; மண்பாண்டங்கள்  கிடைக்கலாம்; சமயங்களில் ஒன்றுமே கிடைக்காமல்கூடப் போகலாம். கவிதை எழுதுவது என்பது ஒருவகையில்தான் அறிந்தது வெகுசொற்பம் என்பதை நினைவூட்டிக் கொள்வதுதான். அகங்காரத்தின் கூர்நுனியை உடைத்துக் கொள்வதும்தான். கவிதையை இயந்திரத்தனமாக எண்ணிக்கொள்பவர் இவற்றையெல்லாம்தான் இழந்து விடுகிறார். கவிதை ஒரு திறன் அல்ல; பழக்கமும் அல்ல; ஒரு விதையிலிருந்து தாவரம் வளர்வதைப் போல மிகவும் இயல்பானது.

நபர் 2: கவிதையை மிகவும் இயற்கையான ஒன்று எனச் சொல்கிறாய் என்று எடுத்துக் கொள்ளலாமா?

நபர் 1: ஆமாம், நிச்சயமாக. கவிதை மலைகளைப் போல, கடல்களைப் போல இயற்கையானது.

நபர் 2: இனி வேறொரு தலைப்பிற்குச் சென்று விடுவோம். தற்காலத் தமிழ்க் கவிதையின் பலம் பலவீனங்கள் குறித்து உரையாடலாம். தற்காலத் தமிழ்க் கவிதையைப் பற்றி நீ என்ன நினைக்கிறாய்?

நபர் 1: ஒட்டுமொத்தச் சித்திரமாக யோசித்துப் பார்க்கையில் இன்றைய காலகட்டக் கவிதைப் போக்குகளின் மீது ஒருவிதமான திருப்தியின்மையே எனக்குள் இருக்கிறது. அப்படித்தான் இருக்க முடியும் என்றும் தோன்றுகிறது. தற்போதைய நவீன கவிதையின் சாதகங்கள் எனில் வடிவம், உள்ளடக்கம், தொனி என அத்தனை வகைகளிலும் அடைந்திருக்கும் பன்மை அம்சத்தையும் சுதந்திரத்தையும் சொல்ல வேண்டும். இதன் அர்த்தம் முன்னர் அப்படி இல்லை என்பதல்ல. முன்னர் இருந்தவற்றின் இடைவெளிகளை நிரப்பும் சுதந்திரமான வெளிப்பாடுகள் கொஞ்சம் ஆரோக்கியமாகவும் கொஞ்சம் பாதி வெந்த நிலையிலும் (இதுவும் முக்கியம்தான்) மொழியில் நடந்துள்ளன என்பதையே சொல்வேன். புதிய காட்சிகள்/தருணங்கள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. எழுபது எண்பதுகளில் கவிதையின் பலவீனங்கள் எனக் கைவிடப்பட்ட அம்சங்களை இன்றைய கவிதைகள் சாதகமாகக் கைக்கொண்டு எழுவதையும் பார்க்கிறோம். உடனடி உதாரணமாக, உணர்வையோ கண்டுபிடிப்பையோ கவிதையின் மூட்டத்துடன் வெளிப்படுத்தும் பொருட்டு, கறாராகப் பின்பற்றபட்ட வார்த்தைச் சிக்கனத்தைப் பெரும்பாலும் இன்றைய கவிதைகள் அதன் தேவைக்கேற்பக் கைவிட்டிருக்கின்றன என்பதைப் பார்க்கலாம்.

வடிவரீதியில் / உத்திரீதியில் எனில் கவிதை ஒரு பெரிய நெருக்கடியைச் சந்தித்த காலகட்டம் இதுதான் என்றும் நினைக்கிறேன். பாடல்தன்மை, விவரணை அம்சம், படிம உருவக வெளிப்பாடுகள், கதைகூறல் தன்மை, புகைப்படத்தன்மை, ஹைக்கூ, வெள்ளைக்கவிதை, புனைவம்சம், நுண்விவரணை, சிதறிய ஆற்றொழுக்கற்ற வெளிப்பாடுகள் எனக் கவிதையின் வடிவங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டுத் தேய்க்கப்பட்டிருப்பதையும் ஒருவர் பார்க்க முடியும். ஆகவே ஒவ்வொரு கவிதையும் கட்புலனாகாத நெருக்கடியின் சூழலிலிருந்து வருகிறது. தற்காலத் தமிழ் கவிதையில் வடிவங்களின் முயக்கம் ஒரு புதிய வடிவமாக எழுந்து வருவதைக் காண முடிகிறது. ஒரு கவிதை கதையாகத் தொடங்கிச் சிதறி ஆற்றொழுக்கை இழந்து கடைசி வரிகளில் பறக்கத் தொடங்கலாம். இன்றைய கவிதைக்கு ஒரு மையம்தான் இருக்க முடியும் என எந்தக் கட்டுப்பாடும் கிடையாது. கவிதை பயணம் போல இருக்க முடியும். அப்புறம் ஏலவே கூறியது போல வார்த்தைச் சிக்கனம் இன்றைய கவிதையின் முழுமுற்றான லட்சியமாக இல்லை. இசைமையையும் கவிதை இறுக்கமாகப் பற்றிக் கொள்ளவில்லை. கவிஞர்கள் தங்களை முழுமையாக வெளிப்படுத்திக் கொள்வதற்கு எதுஎதெல்லாம் தடையென்று உணர்கின்றனரோ அவை ஒவ்வொன்றும் தேவைக்கேற்பக் கவிதையில் விலக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆகவே சுதந்திரம் எய்தப்பட்டிருக்கிறது; மனத்தடைகள் குறைந்திருக்கின்றன. 

எனினும் நான் பலவீனமாகக் கருதும் விஷயங்கள் சில உள்ளன.  இவற்றை ஓர் அவதானிப்பாக மட்டும் சொல்கிறேன். 

1) அவதானிக்கும் ஆற்றலில் பற்றாக்குறையோடு இருப்பது அனுபவ வறட்சியை உண்டு பண்ணுகிறது. அனுபவ வறட்சி மேலோட்டமான தன்மையைத் தோற்றுவிக்கிறது. எனவே கவிதை ஒருமுறை மட்டும் வாசிக்கத் தகுந்ததாகவும் சீக்கிரம் தீர்ந்துவிடக்கூடியாகவும் மாறுகிறது. அதாவது OTP கவிதைகள். 

2) நகலெடுப்பு. பாதிப்பு என்பது ஒன்றை உட்செரித்துக்கொண்டு தன் ஆளுமையின் பிரதிபலிப்புகளோடு இருப்பது. நகலெடுப்பு ஆளுமையின்மையின் வெளிப்பாடு. கவிக்குரல் மீது நமக்கு நம்பகத்தன்மை ஏற்படுவது மிகவும் சிரமமானதாக மாறியிருக்கிறது.

3) ஒவ்வொரு கவிஞரும் தன் கவிதைகளினூடாக ஓர் உலகத்தை உருவாக்குகின்றனர். முதல் தொகுப்பு அஸ்திவாரம் எனில் அடுத்த அடுத்த தொகுப்புகள் கட்டடங்களும் அறைகளும் போல. அவர்களுடைய உலகத்தில் அவர்களால் நீண்ட காலமாகப் பரிசீலிக்கப்படும் சொற்கள், மனநிலைகள், பேசுபொருட்கள், இடைவெளிகள் உள்ளன. உதாரணத்திற்கு கவி தனது கவிதைகளில் இன்மை என்று சாதாரணமாகச் சொல்வதில்லை. இன்மை என்றால் என்ன என்று புரிந்துகொள்வதற்கான ஒரு செயல்முறை கவிஞரிடம் இருக்கிறது. அங்கிருந்து அவர் இன்மை என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறார். ஆனால் இங்கு அந்த வார்த்தை நன்றாக இருக்கிறதே என்ற ரீதியிலும் மேலோட்டமான கவர்ச்சிக்கு உட்பட்டும் அந்த வார்த்தையைப் பயன்படுத்துவது நடக்கிறது. சொற்களுக்குப் பொறுப்பெடுக்க வேண்டாமா?

4) கறாரான சுயதணிக்கை அற்றிருப்பது இன்னொரு முக்கியமான பிரச்சினை. கவிதையில் தொழிற்படுபவர்களிடம் கவிதை ஓர் அரிதான விஷயம் என்ற உணர்வு குறைந்துவிட்டது என்பதை வாசிக்கும் கவிதைகளினூடாகத் தெரிந்துகொள்ள முடிகிறது.

5) கவிதை முதன்மையாகத் தீர்வு சொல்லும் வடிவம் அல்ல. கவிதை பெரும்பாலும் “எனக்குத் தெரியவில்லை, இப்படி இருக்கலாமா? பாருங்கள்” எனப் பரிந்துரை போலத் தோன்றாத மெல்லிய பரிந்துரையை மட்டுமே நம் ஆழுள்ளத்திற்கு அளிக்கிறது. எனவேதான் கவிதை உபதேசமோ, அறிவுரையோ அல்ல என்கிறேன்.

6) காட்சி ஊடகங்கள், செய்தித்தாள்கள் மற்றும் சமூக ஊடகங்களின் அதீத பரவலுக்குப் சமூக நெருக்கடிகளை முன்வைத்து எழுதப்படும் கவிதைகள் கூடுதல் ஆழத்தைக் கோரி நிற்கின்றன. கவிதை செய்தித்தாளைப் பிரதிபலிப்பது அல்ல. கவிதை, செய்தித்தாளிலிருந்து செய்தித்தாளுக்குப் அப்பால் செல்லக்கூடியதாக இருக்க வேண்டும் என்று கருதுகிறேன். அப்புறம் அரசியல் கவிதையைப் பொறுத்தவரை எனது எதிர்பார்ப்புகள் முற்றிலும் வேறு. அரசியல், தன்னிலிருந்து தொடங்குகிறது என்று நான் நம்புகிறேன்.  தன்னில் குமிழ்விடும் சிடுக்குகள், வெறுப்புணர்ச்சி, சுயநலம், அக்கறையின்மை இவற்றிற்கும் நாட்டில் நடப்பதற்கும் பெரிய வித்தியாசமில்லை. நாம் திடீரென ஒருவர் மீது உணரும் வெறுப்புதான் செய்திகளில் நாம் காணும் வெறுப்பின் விதை. நம் சுயநலம்தான் அங்கே பிரம்மாண்ட உருவத்தில் உள்ளது. தீமையைக் கண்டும் காணாது இருக்கும் நமது பொன்னான பண்புதான் அங்கு வேறொன்றாகியிருக்கிறது. ஆகவே அரசியல் கவிதை என்பதை வெறும் காகிதத்தில் எழுதப்படும் ஒன்றாக நான் கருதவில்லை. உலகத்தைத் தன் உடலில், மனத்தில் உணர்ந்து கொண்டேயிருப்பதைத்தான் சமூக நெருக்கடிகள் சார்ந்து எழுதப்படும் கவிதைகளின் ஆதார உணர்ச்சி என்று நினைக்கிறேன். செய்தித்தாள்களாலோ, தொலைக்காட்சி விவாதங்களிலோ கூற முடிகிறவற்றைத்தான் கவிஞனும் கூறுகிறான் எனில் என்ன சொல்வது? 

இவை எனக்கு உடனடியாகத் தோன்றுவன..

நபர் 2: இதற்கு முன்பும் அனுபவ வறட்சி என்று சொன்னதைக்  கவனித்தேன். சற்றுத் தெளிவுபடுத்த முடியுமா?

நபர் 1: ஏதொன்றையும் ஆழ்ந்து அவதானிக்கையில் பக்தியின் அம்சம் வந்து விடுகிறது. ஒரு கவிதை தன்னைத் தவிர உலகில் எதுவுமே இல்லை என்பது போல நடந்து கொள்வதைப் பார்த்திருக்கிறாயா? ஒரு காதலனுக்குத் தன் காதலியைத் தவிர மற்றவை அனைத்துமே சாரமற்றுத் தெரிவது போல. ஒரு தருணத்திற்குக் கவிதை கூர்ந்த கவனத்தை அளிப்பதன் மூலம் கவிதை அத்தருணத்தைப் போற்றத் தொடங்கி விடுகிறது. ஆனால் நாம்தான் அவதானித்துக் காண்பதேயில்லையே? நமக்கு வேகம் வேண்டும். அனுபவங்களை வேறொன்றாக்கும் திறனை இழந்திருக்கிறோம் என்பதையே அனுபவ வறட்சி என்று சொல்கிறேன். நம் அனுபவங்களால் நம்மை உருமாற்ற இயல்வதில்லை.  அவை வருகின்றன, போகின்றன. நாம் இருக்கிறோம்.

நபர் 2: நாம் வாழவில்லை; எதிர்வினைதான் செய்கிறோம் என்கிறாய் இல்லையா?

நபர் 1: கிட்டத்தட்ட.  

நபர் 2: கவிதையில் புதிய வடிவங்கள் என்று ஏதும் உருவாகவில்லை இல்லையா?

நபர் 1: புதிய செல்போன் மாடல் சந்தைக்கு வருவது போல கலையில் நடக்க வாய்ப்பில்லை என்றுதான் நினைக்கிறேன். கலையில் மாற்றங்கள் மிகமிக மெதுவாகவே நடக்க முடியும். உலகக் கலை வரலாற்றைப் பார்த்தால் புரிந்து கொள்ளலாம். ரொமான்டிக் காலகட்டத்தின் அலை அடங்கி நவீனத்துவம் தொடங்குவதற்கு ஏறத்தாழ கலை ஒரு நூற்றாண்டை எடுத்துக்கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கலாம். உலக கவிதையிலே இந்நெருக்கடி இருக்கிறதுதான். அமெரிக்கக் கவிகள் கஸல் போன்ற உருதுக் கவிதை வடிவங்களையும் ஹைக்கூவையும் எழுதிப் பார்க்கிறார்கள். நோபல் பரிசு வென்ற ஸ்வீடனின் தாமஸ் டிரான்ஸ்ட்ரோமர் ஹைக்கூ கவிதைகளை எழுதியிருக்கிறார். இவையெல்லாமே வடிவம் சார்ந்த எல்லைகளை மீற முடியுமா என்ற முயற்சிகளாகவே ஒரு கோணத்தில் எனக்குப் படுகிறது. அப்புறம் தற்காலம் ஆழமற்று மேலோட்டமாக இருக்கும்போது கடந்த காலத்திற்கு முக்கியத்துவம் உருவாகி விடுகிறது என்பது எனது எண்ணம். மைய நீரோட்டத்தால் ஓரங்கட்டப்பட்ட வடிவங்களே கலையில் எதிர்காலமுள்ளவையாக மாறி விடுகின்றன. நீள்கவிதைகள், குறுங்காவியங்கள் மீது சமீபத்தில் உருவாகியிருக்கும் கவனத்தையும் குறிப்பிட்டாக வேண்டும். இந்நுகர்வுக் கலாச்சாரக் காலகட்டத்தில் இவ்விதம் நடக்காமல் இருந்தால்தான் ஒருவர் ஆச்சர்யப்பட வேண்டும். துரித உணவின் தன்மை கூடும்போது கவிதை, நீள்கவிதையின் திசைக்கு வந்தடைந்திருக்கிறது. 

நபர் 2: துரித உணவின் தன்மையா?

நபர் 1: ஆம். துரித உணவு என்றுதான் சொல்வேன். இந்த நூற்றாண்டில் கவிதைக்குத் தன்னை ஆசையோடு பொருத்திக் கொள்வதற்கென்று லட்சியவாதம் போன்ற மாபெரும் தேர்வுகளில்லை. எனவே நிற்பதற்கும் நிலமில்லை. இப்போது என்னதான் எஞ்சியிருக்கிறது? தருணங்களைத் தவிர. எனவே முன்னெப்போதும் இல்லாதவகையில் தருணங்களின் வெள்ளத்தால் அடித்துச் செல்லப்படுவர்களாகக் கவிஞர்கள் உள்ளனர். இது ஒருவிதத்தில் கவிதையின் பன்மைக்கு வழி வகுத்திருக்கிறது என்றாலும் தற்காலிகத்தன்மையில் அதிகச் சார்பு கொள்ளும் அம்சமும் கூடியிருக்கிறது. இன்று ஒரு கவிஞர் வாழ்க்கை குறித்தும் தனது காலம் குறித்தும் பிரத்யேகமான பார்வையை உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. அந்தந்தத் தருணங்களில் தரித்தால் போதும். பொறுப்பெடுத்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. தருணம் மறைந்ததும் அது சார்ந்த பொறுப்புகளில் இருந்தும் விடுபட்டு விடலாம். இது உலகத்தையும் அதன் அனுபவங்களையும் அவ்வளவு தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டியதில்லை என்ற இடம்வரை அழைத்துச் சென்று விடுகிறது. ஆகவே எண்ணற்ற தருணங்களினூடாக வளர்ந்து ஓரிடத்தில் முட்டி நிற்கும் நீள்கவிதை போன்ற வடிவம் மிகவும் முக்கியத்துவம் கொள்கிறது. நீங்கள் நீள்கவிதைக்கு நேரத்தையும் கவனத்தையும் முழுமையாக அளித்தாக வேண்டும். மெதுவாக நகரும் காட்சிகளாலான திரைப்படம் முன்பு அமர்ந்திருப்பது போல அமர்ந்திருக்க வேண்டும். 

நபர் 2: புரிகிறது. சரி உள்ளடக்கம் சார்ந்து பேசலாம். ஒரு கோணத்தில் கவிதையின் பாடுபொருட்களே மிகவும் வரம்புக்கு உட்பட்டதுதான் என்று நான் சொன்னால் நீ என்ன சொல்வாய்?

நபர் 1: கொஞ்சம் விரிவாகச் சொல்லேன்.

நபர் 2: மேலோட்டமாகப் பார்க்கப் போனால் இயற்கை, காதல், உலகியல் அனுபவங்கள், முடிவின்மையைத் தொடும் தருணங்கள் என இவை போன்றவைதானே அநேகமான பாடுபொருட்கள்? காலம்காலமாகக் கவிதையின் பேசுபொருளாக இவைதானே உள்ளன?

நபர் 1: கலை வளர்வதில்லை அதன் பேசுபொருட்கள் தான் காலந்தோறும் மாறிக் கொண்டிருக்கின்றன என டி.எஸ்.எலியட் தனது கட்டுரையொன்றில் சொல்கிறார். கலையில் மாறாத அம்சம் என ஒன்றுள்ளது. காலகாலமாக அவை கலையில் விதவிதமான தோற்றத்தில் வெளிப்பாடு காண்கின்றன. உயிருணர்ச்சி, ஆன்மா, ஜீவன் எனப் பல பெயர்களில் நாம் அந்த ஒன்றை அழைக்கிறோம். கலையும் ஒரு Archetypeதான். ஆகவே கலை மிகத் தொன்மையான ஒன்றே. அவ்வளவு கவிதைகளின் இறுதி நிறுத்தம் என்ன? அவை எவற்றைக் குறித்தும் பேசட்டும். ஆனால் அவை இறுதியாகச் சுட்டுவது என்ன என்பதில் ஓர் ஒற்றுமை உள்ளதாகவே எனக்குப் படுகிறது. எத்தனையோ நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு எகிப்தில் எழுதப்பட்ட ஒரு காதல் கவிதையும் நேற்று இங்கு எழுதப்பட்ட ஒரு காதல் கவிதையும் சந்தித்துக் கொள்வது எப்படி? 

நபர் 2: அப்படியெனில் புதிது என்று ஒன்றில்லை என்கிறாயா?

நபர் 1: புதிது என்று நிச்சயம் ஒன்றிருக்கிறது. ஆனால்  பிறிதொன்றில்லாத புதுமை சொல்லும் முறையில் இருக்கிறது என்று நான் கருதுகிறேன். ஏனெனில் ஆதாரமான உணர்ச்சிகள் உலகம் முழுதுமே ஒன்றுதான். வேண்டுமானால் கலாச்சாரப் பின்னணி சார்ந்து வெளிப்பாடுகளில் சுருதி வேறுபாடு இருக்கலாம். என்ன சொல்லப்பட்டது என்பது வரம்புகளுக்கு உட்பட்டது. ஆனால் எப்படிச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது என்பது முடிவற்ற சாத்தியங்களைக் கொண்டது. நான் ஏற்கனவே சொன்னது போல கலையில் ஒரு Archetype உள்ளது. முழுமையான சுதந்திரம் உள்ளதாக நாம் கற்பனை வேண்டுமானால் செய்து கொள்ளலாம். ஆனால் பகுதியளவு சுதந்திரமே கலையில் சாத்தியம். சொல்லும் முறை சார்ந்த சுதந்திரம் நம் வசம் உள்ளது. பேசுபொருள் சார்ந்த சுதந்திரம் கலையிடம் உள்ளது. கோயில் சிற்பங்களைப் பார்க்கிறோம். ஒரு செவ்வியல் கவிதையை வாசிக்கிறோம். அவை புதிது போலத்தானே உள்ளது? ஒர் உதாரணத்திற்குச் சொல்கிறேன். நேற்று எழுதப்பட்ட ஒரு கவிதையை வாசிக்கிறோம். அது ஏன் மிகப் பழையது போன்ற உணர்வைத் திடுமெனத் தோற்றுவிக்கிறது? 

நபர் 2: கடந்த காலம் முழுமையாகவே ஓர் இடம்தான் இல்லையா.  ஒரு நல்ல புகைப்படத்தைப் பாரேன். எல்லாமே எவ்வளவு அழகாக அதனதன் இடத்தில் பொருந்தியிருப்பதுபோலத் தெரிகின்றன. ஆனால் நிகழ்காலம் இன்னும் ஒரு இடமாகவில்லை. நாம் நம்மை எங்கு பொருத்திக் கொள்வது என்று தெரிவதில்லை. ஞாபகத்தின் கறைபடாததற்கு, நிற்பதற்கு இடமில்லை. ஞாபகத்தின் கறைபடாதது அவ்வளவு தனிமையாக நிற்கிறது. கூடவே அப்படியொன்று உள்ளதா என்றும் சந்தேகமாக உள்ளது. இதை ஏன் சொல்கிறேன் எனில் வேறொரு காலகட்டத்தின் கவிதைகளை நாம் இங்கிருந்து பார்க்கிறோம். பள்ளிக்கூடப் புகைப்படத்தைக் கல்லூரி படிக்கையில் பார்ப்பது போல. ஆனால் தற்காலக் கவிதையை நாம் தற்காலத்தில் இருந்தே பார்க்கிறோம். நமக்கும் நிழல் கிடைக்கவில்லை. நாம் வாசிக்கும் கவிதைக்கும் நிழல் கிட்டவில்லை. நல்ல வெய்யில் வேறு.

நபர் 1: ஹாஹா. இது மிகவும் அகவயமான பதில். புதியதாக இருக்க வேண்டும் என்று ஏதும் கட்டாயமுள்ளதா என்ன? திடீரெனத் தோன்றுகிறது.

நபர் 2: ஏன் அப்படித் தோன்றுகிறது?

நபர் 1: Make it new என்பது ஒரு பிரமாதமான வாசகம்தான். ஆனால் நாம் ரொம்பவும் புதிது மேல் மோகம் கொண்டு விட்டோமோ? புதுமையை முன்னிட்டு வாழ்க்கையைக் கலையில் நழுவவிட்டு விட்டோமோ? நமக்கு நன்கு தெரிந்தவற்றை நமக்குச் சிறிதும் பரிச்சயமற்ற ஒன்றாக, விந்தையாக உருமாற்றிக் காட்டுவது கவிதையின், ஏன் கலையின் ஆதாரமான பண்புகளில் ஒன்று. ஆனால் இங்கு நாம் ஒரு மேஜிக் ஷோ முன்பு அமர்ந்திருப்பவரைப் போல உணர ஆரம்பித்து விடுகிறோம். வெறுமனே புதியதாக இருந்தால் மட்டும் போதும் என்ற மனநிலை தற்போதைய தமிழ்க்கவிதைகளில் பரவியிருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. அதாவது தினுசாக விளங்கினால் மட்டுமே போதும். வேறொன்றும் கவிதைக்கு வேண்டியதில்லை என்பது போல. இந்த மனநிலைக்குக் காரணங்கள் பல. நவீன வாழ்க்கையின் சலிப்பு, நுகர்வியம், அனுபவ வறட்சி எனச் சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். இதனால் கற்பனையாற்றலும் ஒரு திறனாக, தேய்வழக்காக மாறி வருகிறது. இன்று பெரும்பாலான கவிதைகளில் கற்பனையாற்றலின் பிரகாசத்தைப் பார்க்கிறோம்தான். ஆனால் வெற்றுக்கற்பனைகளில் நுட்பமோ விரிவோ இருப்பதில்லை. யானையோ பூனையோ பறக்கிறதுயெனில் அது அழகுதான். ஆனால் ஏன் பறக்கிறது என்பதும் முக்கியம் இல்லையா? காரணமேயில்லாமல் இருப்பதன் அழகு என்றுகூட அதைச் சொல்ல முடியவில்லை. கள்ளமின்மையை நடித்துக் காட்டுவது என்றுதான் சொல்வேன். நம் செவ்வியல் கவிதைகளில் கற்பனை அம்சம் இருக்கிறதுதான். ஆனால் கற்பனை மட்டுமா? நுட்பம் இல்லையா? நிலக்காட்சியே மானுட உணர்வாக வாசிப்பில் அதிர்வதில்லையா? 

நபர் 2: அப்படியெனில் சர்ரியலிசம் போன்றவை எல்லாம்? 

நபர் 1: சர்ரியலிசம் வேறு. நாம் பேசிக்கொண்டிருப்பது வேறு. சர்ரியலிசம் ஆழ்மனப் படிமங்களின் பேச்சு. அதுஒரு வகையான துருவித்துருவிச் செல்லுதல். இது வெறும் மூளைரீதியிலான கற்பனை விளையாட்டு. இன்னும் சொல்லப்போனால் ஒன்றை மாற்றிவிட்டு அந்த இடத்தில் பிரக்ஞைபூர்வமாகவே இன்னொன்றை வைத்துப் பார்ப்பது. அதுஒரு உத்தியும்கூட. உத்தி எனும்போது செய்யக் கூடியதும்கூட. செய்யக் கூடியது எனும்போது ஜீவன் இருப்பது போன்ற தோற்றத்தை மட்டும் தருவதும்கூட. 

நபர் 2: எது கவிதை என்பதற்கு உனக்குச் சில கருத்துகள் இருக்கும் போலத் தோன்றுகிறதே.

நபர் 1: இவை எனது எதிர்பார்ப்புகள் என்றளவில்தான் பேச முடியும். கவிதை வாழ்க்கையுடனான தொடர்புகளை இழந்துவிடக் கூடாது என்று கருதுகிறேன். வாழ்க்கையை ஒரு கலைப்படைப்பாக உருமாற்றுவது கவிஞர்களின் முக்கியமான வேலைகளில் ஒன்றாக நான் கருதுகிறேன். இந்த வாழ்க்கையை அதன் அனுபவங்களை அழகாகவும் ஆழமாகவும் மாற்றுவதற்கே கலை நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது. 

நபர் 2: நிற்க. அழகாகவும் ஆழமாகவும். இது ஒரு முரணாக இல்லையா?

நபர் 1: முரண் என்று அறிந்துதான் அப்படிச் சொன்னேன். ஆழம் உண்மையோடு சம்பந்தப்பட்டது. உண்மை பயங்கரத்துடன் சம்பந்தப்பட்டது. ஆழத்தில் எப்போதும் இருட்டு உள்ளது. இருட்டில் தெளிவின்மைகள்  இலங்குகின்றன. தெளிவின்மைகள் விசாரத்துக்கும் விசாலத்துக்கும் கூட்டிச் செல்கின்றன. இனிய உண்மையென்று ஏதாவது உள்ளதா என்ன? ஆனால் அழகு முற்றிலும் வேறு. அழகில் மானுடன் தன் வீட்டில் விடுமுறை நாளில் இருப்பவனைப் போலத் தணிந்து விடுகிறான். தஸ்தாவெஸ்கியின் ஒரு வரி உண்டு. 'அழகு உலகைக் காக்கும்' என்று. காக்குமா என்று உறுதியாகத் தெரியவில்லை. குறைந்தபட்சம் நம்மை மனிதனாக வைத்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். ஏனெனில் அழகில் திளைக்கும்போது மனிதன் தனது குழந்தை பருவத்துக்குச் சென்று விடுகிறான். எது நல்லது எது கெட்டது என்று தெரியாத ஒரு பருவம். உண்மை காயப்படுத்துகிறது; அழகு குணப்படுத்துகிறது. அதாவது ஓர் உயிர்த்தெழல் தருணம். ஒரே நேரத்தில் இரண்டு எதிரெதிர் எண்ணங்கள் இருக்க முடியும் என்பதைக் கவிதை நமக்குக் கற்பிக்கிறது. ஆனால் அதை நமது மையப் பண்பாட்டுக் கதையாடல்கள் மறுக்கின்றன என்கிறார் அமெரிக்க கவிஞர் எட்வர்ட் ஹிர்ஸ்ச். கவிதை, முரண்பாடுகளையும் அழகு என உருமாற்றி விடுகிறது. உதாரணத்திற்கு ஒருவன் தனது துயரைத்தான் கவிதையில் எழுதுகிறான். கவிதையின் ஏதோவொன்று அவனுடைய துயரை அழகாக மாற்றி விடுகிறது. சமூக வாழ்க்கையில் இரண்டு உண்மைகளை வைத்துக்கொண்டு ஒருவன் ஒரு விஷயத்தை எதிர்கொள்வது எப்படிப் பார்க்கப்படும்? அவனை இரட்டை மனம் கொண்டவன் என்றோ சிந்தனைத் தெளிவற்றவன் என்றோ எதிர்மறையாகச் சித்தரித்துவிட வாய்ப்பு இருக்கிறது. ஆனால் கவிதையில், அவன் வாழ்க்கையின் ஆதாரமான ஒன்றைத் தொட்டு விட்டவன் ஆகி விடுகிறான். அத்வைத ஞானி நடராஜ குரு சொல்கிறார்: இரண்டு உண்மைகள் இருக்கும்போது அவை ஒன்றையொன்று அழித்துக் கொள்ளும். இறுதியில் சூன்யமே எஞ்சும் என்று. ஆனால் கவிதையில் இரண்டு உண்மைகள் சந்தித்துக் கொள்ளும்போது பரவசம் அல்லவா உருவாகிறது. தாமஸ் டிரான்ஸ்ட்ரோமர் தனது கவிதைகளைச், சந்திக்கும் இடங்கள் என வரையறுக்கிறார். எத்தனை பொருத்தம்!

நபர் 2: எனக்கு அழகைக் குறித்து இருக்கும் மிக முக்கியமான புகார்களில் ஒன்று, அதுசில சமயங்களில் பாகுபாட்டிற்கு இட்டுச் சென்று விடுகிறது. 

நபர் 1: கலை இருக்கும்போது அழகின்மை என ஒன்று இருக்கிறதா என்ன ? என்பதே எனது கேள்வி. அப்படியெனில் நாம் நம் கலையைத் தீவிரமாகக் கைக்கொள்ளவில்லை என்றே கருதுகிறேன். அருவருப்பு, அசூயை, அசிங்கம் எனக் கருதப்படுபவையும் ஒருகோணத்தில் அழகானவை என நினைக்கிறேன். பிடித்தவைகளினூடாகச் செல்வதற்கு ஒரு பாதை இருக்கும்போது ஏன் பிடிக்காதவையினூடாகப் பயணிப்பதற்கு ஒரு பாதை இருக்க முடியாது? முன்னதைவிடப் பின்னதில் அக உருமாற்றத்திற்கு வாய்ப்புகள் அதிகம். கவிதை, தத்துவ ஞானியின் கல் (Philosopher’s stone) போலத்தான். நாம் ஒரு ரசவாத மேடையின் முன்புதான் நின்று கொண்டிருக்கிறோம். 

நபர் 2: சரி. அழகுக்குப் பாகுபாட்டை உண்டாக்கும் இயல்பில்லை. ஆனால் அழகை வைத்துப் பேதத்தை நாம் உருவாக்குகிறோம் தானே?

நபர் 1: ஏற்கனவே இதற்கு நான் பதில் கூறி விட்டேன். நீ கூறுவது உண்மைதான், உடன்படுகிறேன். ஆனால் அழகை வைத்து பேதத்தை உருவாக்கும் நம் இயல்பிலிருந்து நம்மை மீட்கவே கலைகள் உள்ளன என்கிறேன். பிரெஞ்சுக்கவி மல்லார்மே உலகம் புத்தகமாக மாறுவதற்கே இருக்கிறது என்கிறார். நான் அந்த வரியை இப்படி மாற்ற விரும்புகிறேன். ஒவ்வொன்றும் கவிதையாக மாறுவதற்காகவே காத்திருக்கின்றன.

நபர் 2: கவிதை எழுதப்படுவது தானே? கவிதையாக மாறுவதால் என்ன நடந்து விடும்? 

நபர்1: எழுதப்படுவது மட்டும் கவிதை அல்ல. ஒரு குழந்தையின் மழலைப் பேச்சின் முன்பு நிற்கும்போது நாம் ஒரு கவிதையின் முதல் வரியிலோ நடுவிலோதான் நிற்கிறோம். ஒரு நிலக்காட்சியைத் தன்னந்தனியாக எதிர்கொள்ளும்போது, ஒருவர் இன்னொருவருக்கு உதவுவதற்குச் சாட்சியாக நிற்கையில் நாம் கவிதையினுள்தான் இருக்கிறோம். மிலன் குந்தேரா காஃப்கா பற்றிய கட்டுரையொன்றில் செக் நாட்டின் கவி ஜான் ஸ்கஸெலின் மேற்கோளைத் தருகிறார். “கவிஞன் கவிதையை உண்டாக்குவதில்லை. கவிதை எங்கோ பின்னால் காலங்காலமாக இருந்து வருகிறது. கவிஞன் அதைக் கண்டுபிடித்து விடுகிறான்.” இந்த மேற்கோளைத்தானே நம்புவாய்? ஹாஹா..

நபர்2: மேற்கோளை மட்டுமே நம்புவேன் என்று யார் சொன்னது? 

நபர்1: வேடிக்கையாகவே சொன்னேன். தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டாம். மேற்கொண்டு தொடர்கிறேன். கவிதையாக மாறுவதால் என்ன நடக்கிறது? உதாரணத்திற்கு நம் காலடியில் கிடக்கும் கல்லைப் பார். அது வெறும் கல் மட்டுமேயெனில் அங்கு எல்லாச் சாத்தியங்களும் முடிந்து விடுகின்றன. அது அதுவாக மட்டுமே இருக்கும் உலகத்தில் மானுடனால் ஒரு நொடிகூட வாழ முடியாது என்றே நினைக்கிறேன். கவிதை, கல்லை உயிருள்ளது என்பது போலப் பொருட்படுத்திக் கவனிக்கிறது. கல் ஒரு ரகசியத்தைப் பாதுகாக்கிறது என்று போகிறபோக்கில் சொல்கிறது. யோசித்துப் பார். இந்த வானத்தைப் பற்றி இதுவரை உலகம் முழுதும் எத்தனை கவிதைகள் எழுதப்பட்டிருக்கும்? நிலவு? ரோஜா? காதல்? போர்? ஏன் இவ்வளவு கவிதைகள்? ஏனெனில் நாம் இத்தனை கவிதைகளினூடாகவே சாத்தியங்களை அகலமாகவும் ஆழமாகவும் மாற்றிக் கொள்கிறோம். கவிதை ஒரு கல்லைப் பார்க்கும்போது நாம் நினைத்துக் கொள்வதற்கு ஏராளமானவற்றைத் தருகிறது. புதிதாகக் காண்பதற்கான சந்தர்ப்பங்களைத் தருகிறது. ஆகவே நம் யதார்த்தம் நமக்குள் புதுப்பிக்கப்படுகிறது. நம் அனுபவம் விசாலமாகவும் ஆழமாகவும் மாறுகிறது. எனவே நம் வாழ்க்கையைச் சற்றுச் செறிவாக்கிக் கொள்கிறோம். 

நபர் 2: பிரமாதம்! அப்படியெனில் திரும்பக்கூறல் ஒரு பிரச்சனையில்லையா? . நிலவு, மலை, படகு, பனிமூட்டம், தனியன் ஒருவன், மரங்கள், காற்று, அந்திக்கருக்கல், பறவைகள் போன்றவைதான் பெரும்பாலான ஜென் கவிதைகளில் திரும்பத்திரும்ப வந்துகொண்டே இருக்கிறது. 

நபர் 1: நவீனத்துவத்தின் அளவுகோலுக்குத்தான் இந்தத் திரும்பக்கூறல், வார்த்தைச் சிக்கனம், கச்சிதம் என்பதெல்லாம். ஜென் கவிதையை எப்படி நவீனத்துவ அளவுகோலால் அளக்க முடியும்? திரும்பக்கூறலைப் பொறுத்தவரை ஓர் உள்ளடக்கம் எத்தனை தடவையும் வரலாம். ஆனால் முந்தைய கவிதையில் வராத புதிய ஆழம், புதிய கவிதையில் எய்தப்பட்டிருக்கிறதா என்பதே எனக்கு முக்கியமாகப்படுகிறது. ஆயிரம் முறை எழுதப்பட்டபிறகும்கூட ஆயிரத்தியோராவது முறையும் புதிதாகச் சொல்ல முடிகிறது என்பது இந்த உலகம் மேலோட்டமானதில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது இல்லையா? மனிதன் எவ்வளவு ஆழமானவன் என்பதைச் சொல்கிறதில்லையா? 

நபர் 2: அப்புறம் கவிஞரின் Obsession வெளிப்படுகிறது என்றும் சொல்லலாமா?

நபர் 1: Obsession என்பதைவிடக் கவியை எப்போதும் உறுத்துவது குறித்த விசாரணை என்றுகூடக் கூறலாம். 

நபர் 2: மழை வரும் போலிருக்கிறதே. நல்லதுதான். இவ்வளவு நேரம் பேசியதை வைத்துப் பார்க்கும்போது கவிதையை நீ எல்லாவற்றிற்கும் மேலான ஒன்றாக, கிட்டத்தட்ட ஒரு மதம் போல முன்வைப்பதாகத் தோன்றுகிறது.

நபர் 1: நாம் ஏற்கனவே பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் மதம் போல அல்ல இது. இங்கே அழகும் உண்மையுமே தெய்வங்கள். ஆழ்ந்துகவனிப்பதே ஒரு பிரார்த்தனை போலத்தான்.  இது வியப்பின் திகைப்பின் மதம். சமூக கருத்தாக்கங்களுக்கும் வேறு விஷயங்களுக்கும் அலுவலகங்கள், டீக்கடைகள், திடல்கள் என நிறைய இருக்கின்றன இங்கு. ஆனால் கலைக்கு யார் உளர்? எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கியிருந்தாலும் கலை தன்னளவில் தனக்குள் உணரும் தனிமை என்று ஒன்றுண்டு. சரி. நான் அலைபேசியில் ஒரு கவிதையைப் பதிந்து வைத்திருக்கிறேன். வாசிக்கவா?

நபர் 2: ஆஹா! தயவு செய்து.. 

நபர் 1: இது மலையாளக் கவிஞர் சச்சிதானந்தன் எழுதியது. தமிழில் மொழிபெயர்த்தவர் சிற்பி.

கவிதை ஒரு மதம்

கவிதை ஒரு மதம்

இந்த மதத்தில் இல்லை புண்ணியமும் பாவமும்.

இல்லை உபதேசிகளும் சுவிசேஷமும்

நல்ல கவிதை எழுதாதவர்களும்கூட

நரகத்துக்குப் போவதில்லை,

நாயைப் போல

அதைக் காண மட்டும் செய்கிறார்கள்.

அங்கே தங்கள் வாசகர்களையும் கூட.

கவிதையை நம்புகிறவர்கள்

கூட்டமாய்க் கூடுவதில்லை, மதம் மாற்றுவதில்லை

விக்கிரகம் இல்லாததனால்

விக்கிரகத்தின் பேரால் கலகம் புரிவதுமில்லை

கோயில் இல்லாததனால்

யாருடைய கோயிலையும் இடிப்பதுமில்லை.

அவர்கள் தனித்தனியே

விஷம் சாப்பிடுகிறார்கள்

தனித்தனியே சங்கிலியால் கட்டுண்டு கிடக்கிறார்கள்

பைத்தியங்கள் என்று

சாட்டையடி வாங்குகிறார்கள்

சிறையையும், தூக்குமரத்தையும்,

மரண வாயுவையும், மின்சார நாற்காலியையும்

ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள்,

பிரபஞ்சம் முழுவதன் நன்மைக்காகவும்

பிரார்த்தித்துக் கொண்டே.

இந்த மதத்தில்

புழுவுக்கும் ஆத்மா உண்டு

புல்லுக்கும் உண்டு இந்தப்

புவியில் அதன் பங்கு

நீர்த்துளிக்கும் உண்டு அமரத்துவத்தின் உண்மை

இங்கே பொருட்களுக்கும்

உண்டு ஜீவன்

எப்போதேனும்

எப்போதேனும் மட்டும்

காயம்பட்டதும்

தனித்திருப்பதுமான ஒரு தெய்வம்

வரிகளைப் பிரித்து மாற்றி எட்டிப் பார்க்கிறது

அப்போது சொற்கள்

மின்னல் கொடிபோல் சுடர்கின்றன

அவற்றின் எல்லைகளைப் புலப்படுத்திக் கொண்டு.

ஒளிவீசுவது ஒலியா, மெளனமா என்று

வாசகர்கள் அஞ்சுகிறார்கள்

அவர்களும் அந்தத் தெய்வத்தைக் காண்கிறார்கள்

அவர்களும் எல்லைகளை அறிகிறார்கள்

மொழியினுடையதும் சத்தியத்தினுடையதுமான

எல்லைகளை.

கவிதை என்னுடைய மதம்

மதம் இல்லாதவரின் மதம்.

நபர் 2: அருமையான கவிதை. மிக்க நன்றி. 

நபர் 1: கவிதையின் சரிவுக்கும் மனித நாகரீகத்தின் ஆன்மிகச் சரிவுக்கும் பெரிய வித்தியாசமில்லை.. உலகத்திலிருந்து கவிதையைக் கண்டடையும் சக்தியை மனிதன் இழக்கும்போதும், மனிதனைக் கவிதை அதிர்வுறச் செய்யாதபோதும் அவன் தனது ஆன்மாவிடமிருந்து (சரி. உயிர்த்தன்மையிடமிருந்து) மிகத் தூரமாகச் சென்று விடுகிறான். கவிதையில் அக்கறையுடன் இருப்பது என்பது திடீரென ஏதோவொன்றைப் பார்த்து, ஆச்சர்யம் தாளாது, ஓரிரு நொடிகளுக்குப் பரவசத்தில் உறைந்து நிற்பதன் ஊடே தெய்வீகத்தையும் மெளனத்தையும் பணிவையும் நன்றியுணர்ச்சியையும் ஒருங்கே உணரும் சக்தியைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதுதான். 

நபர் 2: இதோ மழை தூற ஆரம்பித்துவிட்டது. பேசியது போதும் என்கிறது போல.

***

(24.2.2024 & 25.2.2024 ஆகிய தேதிகளில் எழுத்தாளர் பா. வெங்கடேசன் ஏலகிரியில் ஏற்பாடு செய்த ‘புரவி’ கூடுகையில் கவிதை அமர்வுக்காக எழுதப்பட்ட உரையாடல் வடிவ கட்டுரை. பிரசுரித்த வனம் சிற்றிதழுக்கு நன்றி)